,,Korona w Mroku" Sarah J. Maas

TOM II SZKLANY TRON

Po roku ciężkiej pracy w kopalni soli osiemnastoletnia Celaena Sardothien zdobywa pozycję królewskiej zabójczyni. Nie jest jednak lojalna względem tronu, choć ukrywa ten sekret nawet przed najbliższymi przyjaciółmi.

Nie jest jej łatwo utrzymać tę tajemnicę, zwłaszcza gdy król zleca jej zadanie, które może zniweczyć jej plany. Na domiar złego na horyzoncie majaczą groźne siły, które mogą zniszczyć cały świat i zmuszają Celaenę do dokonania wyboru. Względem kogo okaże się lojalna i dla kogo zechce walczyć?

Komentarz: ,,Śmierć jednakże była zarówno jej klątwą, jak i darem, a do tego dobrą przyjaciółką od wielu, wielu lat.”

Moje uczucia po przeczytaniu Szklanego Tronu można by porównać do destrukcyjnej fali tsunami, która przyniosła ze sobą wiele wrażeń i adrenaliny, a po przepłynięciu pozostała jedynie pustka i zgliszcza. Pustka, której nie dało się zapełnić i niedosyt spowodowany chęcią poznania dalszego ciągu pasjonującej historii o Zabójczyni. Właśnie tak Sarah J. Maas zszarpała i pocięła moje uczucia przy pierwszym tomie. A co się stało przy Koronie w Mroku? Kompletna apokalipsa!

Na kontynuację serii o Celaenie Sardothien, Zabójczyni Adarlanu, czekałam z niecierpliwością i kiedy w końcu miałam okazję dostać w swoje łapki ten pięknie oprawiony egzemplarz moje serce biło szybko od pierwszej do ostatniej strony. Mój zachwyt nad każdą pojedynczą stroną, każdym wydarzeniem, rozmową, dynamiczną akcją i sarkazmem rzucanym przez bohaterkę, był bezgraniczny.

„ -Na tym etapie naszego planu trzymasz buzie na kłódkę i udajesz ciężko kapujący element dekoracji. Nie powinno ci to sprawić szczególnych trudności. I proszę cię, nie mów ani słowa. Rozmowę i czarowanie zostaw mnie 

Kapitan uniósł brwi. 

- A więc jestem tu tylko dekoracją? 

- Ciesz się, że uznałam cię za dodatek godny siebie.”

Skupiając się troszkę na fabule to powiem przede wszystkim, że autorka utrzymała poziom poprzedniej części, a może nawet go przebiła (jak na razie nie jestem w stanie stwierdzić, która część jest lepsza, ponieważ każda jest po mistrzowsku napisana ><). Historia Celaeny jako Królewskiej Obrończyni rozpoczyna się od razu z grubej rury – poznajemy jakie brudne obowiązki dziewczyna musi spełniać w imię Jego Królewskiej Mości i co zyskuje w zamian za ich względne wypełnienie. Innymi słowy autorka nie pozwala sobie na jakieś nudne wstępy w stylu: opisywanie natury, tylko od razu wrzuca nas w wir akcji.

Nasza główna bohaterka jak na razie ma spokojne życie: czyta książki, wyżera zapasy słodyczy, „spełnia” zadania króla, wyjada słodycze, uprzykrza życie Chaolowi i… zjada jeszcze więcej słodyczy. Tylko że ten spokój trwa aż do momentu otrzymania zlecenia na pozbycie się dawnego przyjaciela Zabójczyni – Archera Finna. O tej chwili życie Celaeny sypie się jak karciany domek, ponieważ nie dość, że nadarza się jeszcze więcej okazji do zabicia bohaterki to do tego jeszcze świat staje w obliczu powoli zbliżającej się zagłady. Mroczne tajemnice wychodzą na światło dzienne, a cena ich poznania jest wręcz śmiertelna.

,,Niemniej jednak bez względu na przyczynę, każda zadana śmierć odbiera kawałek duszy.”

Podsumowawszy, historia Korony w Mroku jest jeszcze bardziej niesamowita, a akcja swoją dynamicznością bezwzględnie pcha nas do końca. Pewnie nie będę pierwszą, ani ostatnią osobą, która to powie, ale zakończenie powieści w takim miejscu jest po prostu niewybaczalne! Po prostu, gdy czytałam ostatni rozdział, ostatnią stronę i ostatnie bodajże dwa zdania to skamieniałam z szoku. Chyba wpatrywałam się w te dwa zdania z jakieś dwadzieścia minut, by po chwili krzyknąć z rozpaczy i zaśmiać się panicznie. Daję wielki pokłon, a zarazem przeklinam autorkę za taką zabawę moimi uczuciami.

Dorian Havilliard

Co mogę jeszcze powiedzieć na ten temat? Jeśli nie czytaliście jeszcze Korony w Mroku to pod żadnym pozorem nie czytajcie najpierw końcówki książki! Moja przyjaciółka tak zrobiła, a później srogo tego żałowała.

,,- Dlaczego płaczesz? 

- Bo pokazujesz mi, jak ten świat powinien wyglądać. Jak ten świat może wyglądać.”

Poza tym trzeba wspomnieć o emocjach. Tak… Czytelnik przeżywa tutaj wszystko w bardzo emocjonujący sposób, od gniewu, przez rozpacz po ataki wesołości. Jest takie jedno wydarzenie, które na pewno bardzo silnie oddziałuje na każdego czytelnika. 

Cóż to może być? Nie powiem! Ale dla jednych jest wstrząsające, a u innych może wywołać nawet potok łez.

Co do wesołości, to pierwsze co każdemu fanowi powinno przyjść do głowy to: Celaena i Chaol (Team Chaol <3). Sarkazm, wzajemne dogryzanie sobie, zaczepki i głęboka więź, zawsze wywoływały na moich ustach uśmiech i wzruszenie. Jestem bardzo wdzięczna autorce za tak zgrabne poprowadzenie losów tej dwójki i pokazanie tego wszystkiego w niezbyt banalny sposób. Jeśli chodzi o Doriana to jego losy na szczęście nie zostały odsunięte na dalszy plan i mogliśmy poznać różne ciekawe i tajemnicze elementy związane właśnie z nim.

,,- A co powiesz mi o twoim naburmuszonym przyjacielu? Czy ja również powinienem oglądać się za siebie w drodze powrotnej? 

- Już wie, że mnie nie da się zamknąć w klatce. 

- Niech Wyrd ma w opiece człowieka, któremu się to uda. Pamiętam, że straszna z ciebie bestia. 

- A ja sądziłam, że uznałeś mnie za czarującą dziewczynę! 

- Szczenięta górskich lwów też bywają urocze.”

Na koniec chciałam jeszcze raz powiedzieć, że podziwiam Sarah J. Maas za stworzenie tak wspaniałej historii, która na pewno nigdy nie zniknie z mojej pamięci. Uwielbiam jej wyobraźnię, styl pisania (pokłony należą się również tłumaczowi) oraz to coś, co sprawia, że historia Celaeny Sardothien wyróżnia się na tle innych powieści. Właśnie w tej chwili czekam z niecierpliwością na kolejną część, która NA PEWNO wstrząśnie ponownie moimi uczuciami i zaskoczy kolejnymi niespodziankami. A jak na razie zadowolę się jeszcze krótkimi opowiadaniami, które ukazują perypetie przed Szklanym Tronem i Koroną w Mroku.

Jeśli jeszcze nie czytaliście Szklanego Tronu to bez wahania chwytajcie po książki! ^^

„Kiedy już wszystko sobie poukładasz, zapamiętaj, że nie miałoby to dla mnie żadnego znaczenia. Nigdy nie miało znaczenia. Wybrałabym ciebie. Zawsze wybiorę ciebie”