,,Pandemonium" Lauren Oliver

TOM II DELIRIUM

Lena żyje w świecie, w którym [miłość] uznano za niebezpieczną chorobę, a ludzie poddawani są zabiegowi, po którym już nigdy nie będą mogli kochać. Tuż przed operacją dziewczyna zakochuje się w Aleksie. Ich wspólna ucieczka kończy się tragicznie... Wśród dymu i płomieni Lena widzi twarz ukochanego po raz ostatni.

Zrozpaczona przystępuje do ruchu oporu, by walczyć o wolność i [miłość]. Na jej drodze staje tajemniczy Julian.

Czy można pokochać największego wroga?

Komentarz: Po przeczytaniu pierwszej części: ,,Delirium” miałam naprawdę sporo przemyśleń na temat tego całego remedium i społeczeństwa w którym uczucia nie miałyby prawa istnienia. Co założyłam? Że to lekarstwo musiała wymyśleć jakaś osoba, której złamano serce po nieszczęśliwym zakochaniu, zapewne był to jakiś szalony naukowiec pracujący do rządu, który następnie podsunął ten pomysł komuś ważnemu w państwie, a ten musiał sobie pomyśleć ,,Hm, ciekawe. Stwórzmy społeczeństwo na kształt robotów, które bez uczuć łatwiej będzie kontrolować”. I tak właśnie mamy przedstawioną utopijną przyszłość, gdzie cała wizja doskonałego społeczeństwa zaczyna się burzyć.

Taka jest moja teoria spiskowa dotycząca tej trylogii. Najbardziej prawdopodobna.

W ,,Delirium” poznajemy Lenę, która jest święcie przekonana, że przyjęcie remedium uchroni ją przed niepotrzebnymi boleściami, ale na jej drodze pojawia się Alex. Chłopak, który nie został uleczony i który przekonuje naszą bohaterkę, że deliria[miłość] nie jest czymś złym. Oczywiście, oboje się w sobie zakochują i postanawiają uciec do Głuszy, gdzie uczucia rozsiewane są na każdym kroku, a wolność jest nieodłączną częścią ludzkiej natury. Niestety końcówka książki jest dość wstrząsająca i niepomyślnie zakończona( ten kto czytał, zapewne wzruszył się lekko lub tak jak ja uronił kilka łez), dlatego to był dla mnie prawdziwy koszmar czekać ponad rok na przeczytanie kontynuacji.

,,Miłość, najbardziej zdradliwa choroba na świecie.

Miłość zabije cię...

Alex.

Zarówno wtedy, gdy cię spotka...

Alex.

Jak i wtedy, kiedy cię omija.

Alex."

W ,,Pandemonium” widzimy nowy obraz Leny. Dziewczyny już nie słabej i płaczliwej, ale twardej i zdecydowanej, która pragnie walczyć w imię swoich ideałów. Oczywiście, nie jest w tym osamotniona – towarzyszą jej inni Odmieńcy, również zbuntowani oraz domagający się odzyskania wolności dla wszystkich ludzi.

Powieść jest podzielona na dwa przewodnie rozdziały, tzn. mamy ukazaną akcję dziejącą się WTEDY czyli wydarzenia skupiające się po ucieczce Leny z Portland i jej próby przetrwania w dzikiej Głuszy oraz mamy akcję opisującą TERAZ czyli misję naszej głównej bohaterki, która musi obserwować wroga wszystkich Odmieńców – Juliana. Oba te światy: WTEDY i TERAZ, są bardzo dobrze opisane i zawierają wiele szczegółów, dzięki czemu czytelnik nie pogubi się, a przy okazji wszystko zrozumie.

,,Przyszłość można jednak zbudować z czegokolwiek, z niczego. Wystarczy jakiś odłamek czy impuls. Wystarczy pragnienie, by iść dalej, powoli: najpierw jedna noga, potem druga."

,,Pandemonium” czytało mi się bardzo szybko i płynnie – nawet nie zauważyłam, że w kilka godzin przeczytałam ponad sto stron! A to u mnie o czymś świadczy, bo wgryzam się tak jedynie w takie powieści, które są naprawdę interesujące i wciągają dogłębnie w swój świat. Losy Leny są naprawdę intrygujące, czasem kiedy działa się jej jakaś krzywda, to mimowolnie się krzywiłam, a gdy jakaś drobna rzecz ją uszczęśliwiała to niezauważalnie uśmiechałam się pod nosem, przez co ludzie patrzyli się na mnie jak na wariatkę.

Bohaterowie są dobrze wykreowani( szczególnie spodobały się mi przezwiska Odmieńców, które sobie nadali np. Raven lub Moneta). Akcja jest dynamiczna, dzięki czemu na żadnym fragmencie się nie nudziłam, a wątek romantyczny też został zgrabnie wpisany między strony.

,,Jedyną rzeczą gorszą od braku przyjaciół jest współczucie z powodu ich braku."

Podsumowując, książka jest prawdziwym arcydziełem, zawiera wiele morałów, porad życiowych i podkreśla piękne wartości ludzkie. Nakłania do myślenia, co jest jej znaczącym plusem oraz wywołuje emocje. Nie ma tutaj nic przewidywalnego, ani banalnego. Można by pomyśleć, że znalazł się ideał wśród książek! Ale na pewno tak nie jest. Zapewne za jakiś czas, gdy pomyślę o ,,Pandemonium” to znajdę jakąś małą wadę, lecz teraz po dosłownym zakończeniu jej, chcę pozostać w słodkim upojeniu i nadal się zastanawiać:

Czy rzeczywistość, gdzie miłość jest zabroniona, jest naprawdę taka zła?

,,Jeśli nam coś zabierzecie, odbierzemy wam to siłą. Spróbujcie nam coś skraść, a i tak to do nas wróci. Pochwyćcie nas, a uderzymy.

Właśnie tak działa teraz świat."