''Norwegian Wood'' Haruki Murakami

Bohaterem jest młody człowiek Toru, zafascynowany piękną Naoko. Ich uczucie jest obciążone samobójczą śmiercią wspólnego przyjaciela i słabą konstrukcją psychiczną Naoko.

Komentarz: ,,Wszyscy (mam tu na myśli nas wszystkich: normalnych i nienormalnych) jesteśmy niedoskonałymi ludźmi żyjącymi na niedoskonałym świecie.”

Zbliżająca się sesja to piekło i ja to odczuwam szczególnie teraz, kiedy muszę napisać multum opowiadań, scenariuszy, wypracowań oraz mam presję przy czytaniu książek, które niekoniecznie chciałam czytać… Lecz, cóż, egzamin nie wybiera (płaku, płaku, szloch, szloch). Dlatego to jest moje usprawiedliwienie nie pisania tak długo recenzji – ale spokojnie, na najbliższą przyszłość spróbuję dać z siebie wszystko! No i te trudne początki zacznę od kolejnej książki Murakamiego – mojego miszcza głębokiego przekazu.

Norwegian Wood uznaje się za najpopularniejszą powieść tego autora w Polsce. Skąd to się wzięło? Nie mam zielonego pojęcia. Ale wszyscy chcą czytać Norwegian Wood i wszyscy wszystkim polecają Norwegian Wood. Poszłam z falą, sprawdziłam na czym ten fenomen polega i tak jakoś uplasowałam ją na trzecim miejscu moich ulubionych Murakamich. Oczywiście pierwsze miejsce zajmuje nadal: Bezbarwny Tsukuru, drugie: Po zmierzchu, a czwarte: Zniknięcie słonia. O czym to świadczy? Ano, że jest to dobre czytadło, które nie wywarło gromiącego wrażenia na mojej osobie i nie zmusiło do zastanawiania nad swoją egzystencją, jak to miał w zwyczaju Bezbarwny Tsukuru.

,,Cicha, spokojna, samotna niedziela. W niedzielę nie nakręcam sprężyny.”

Historia, jak to u Murakamiego bywa - jest prosta. Nie ma żadnych szalonych wydarzeń, niespodziewanych zwrotów akcji, tylko stałe, melancholijne, wręcz rozpaczliwe tempo, które działa na stan emocjonalny czytelnika. Po prostu: zagłębiając się w tę historię coraz bardziej i bardziej, odczuwamy jej ciężar, smutek i druzgocący obraz świata skazanego na śmierć. Nie pomagają wstawki humorystyczne, żarciki, ani zabawne opowiastki. Miałam straszne odchyły pesymistyczne i nie podobał mi się ten przedstawiony prawdziwy świat, który krzywdzi bohaterów. Ten specyficzny nastrój – chłodu, mroku i osaczenia – buduje przede wszystkim główny bohater Toru Watanabe. Jego przyjaciel popełnił samobójstwo, zakochuje się w dziewczynie zmarłego (Naoko), której samobójstwo też nie jest obce oraz zaprzyjaźnia się z Midori u której w rodzinie śmierć nie jest niczym nowym. Dlatego można by rzecz, że tam gdzie jest Toru, tam zawsze jest ślad umierania i on dobrze zdaje sobie z tego sprawę. W książce mamy pełno przemyśleń na ten temat. Mimo że chłopak ma około dwudziestki to stan umysłu przypomina starszego mężczyznę, który wiele przeżył i zostaje mu jedynie rozmyślanie o życiu po życiu. Poza tym miałam nieodparte wrażenie, jakby to on sam był nośnikiem śmierci, a dokładniej: jakby był do niej przyciągany. Wiem, przerażająca wizja. Ale to tylko świadczy o geniuszu Murakamiego, który potrafi budować specyficzne, oniryczne klimaty.

,,Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią.”

Oczywiście Toru nie wyróżnia się niczym – prócz historią – od innych męskich bohaterów stworzonych przez autora. Zawsze są tacy sami: rozbici wewnętrznie, natykający się na problemy nie do rozwiązania i myślący o głębokich głębiach. Jednak mimo niczego nadzwyczajnego i specjalnego polubiłam tą postać. Czy to za maniakalne czytanie książek, które znam (przykładowo Wielki Gatsby), czy za uczciwość, prawdziwość, szczerość, brak fałszywych myśli, nie okłamywanie siebie i innych, nie tak łatwe poddawanie się, dążenie na opór do celu, twarde stąpanie po ziemi, nie zmienianie swoich poglądów itd. itp. Toru Watanabe to dobry bohater, mający swoje wady, ale dobry. Taki, któremu się kibicuje, żeby w życiu mu wyszło. Owszem, trochę mnie wyprowadzał z równowagi, gdy nie potrafił zdecydować między Naoko a Midori i jak wierny psiak chciał zostać przy tej nieszczęsnej, zniszczonej Naoko… Bo jak dla mnie: on jej w ogóle nie kochał. W OGÓLE! A kurde męczył siebie i czytelnika tym swoim szlachetnym przywiązaniem do niej. Nienawidziłam Naoko, za to że była taka samolubna, dziecinna i znęcała się psychicznie nad Toru. Co innego Midori – twarda baba, skandalistka, zapewniająca sporo niespodzianek – uwielbiałam ją. Ponadto jak można się domyślić: nie brakuje tutaj także erotyczności. Na tym polu nasz główny bohater też dojrzewa i przez to próbuje zrozumieć, gdzie tkwi różnica pomiędzy przypadkowym seksem a miłością.

,,Ty chyba nie rozumiesz, że człowiek rozumie drugiego człowieka, kiedy przychodzi na to odpowiedni czas, a nie dlatego, że ten drugi chce być zrozumiany.”

W bardzo przyjemny sposób poznawało się nowe osoby i ich poglądy, przykładowo: Midori – kobieta wyzwolona, Komandos – człowiek żyjący we własnym rytmie i chyba najbardziej zagadkowa postać z całej powieści, Nagasawa – playboy, nie potrafiący kochać i ta starsza kobieta, której imienia nie pamiętam, ale miała duże znaczenie na kształtowanie myśli Toru. Wszyscy ciekawi, mające swoje historyjki oraz tajemnice. W Norwegian Wood ambitnych rozmów nie brakuje, tak samo niedopowiedzeń nad którymi można się przez dłuższy czas zastanawiać. Ukryte nawiązanie do Foresta Gumpa również wyczaiłam (życie jak pudełko czekoladek), a piosenka beatlesów, odgrywająca w historii ważny element, już nigdy nie będzie tak samo przeze mnie odbierana – od teraz to zawsze będzie coś smutnego, związanego z Naoko.

W ogólnym podsumowaniu tak jak wspominałam na początku, Norwegian Wood to jest dobre czytadło, ale nie aż tak zjawiskowe jak wcześniejsze książki, które przeczytałam od Murakamiego. Jednakże to jest ten styl, jaki znam i uwielbiam. To są te historie, które wymagają czegoś od czytelnika – myślenia, zastanowienia, zaangażowania… Polecam wiernym fanom i tym, którzy jeszcze nie poznali pisaniny Murakamiego.

,,Nasza normalność polega na tym, że zdajemy sobie sprawę z własnej nienormalności.”