,,Kłamca" Jakub Ćwiek

TOM I KŁAMCA

Odkąd nie ma Boga, anioły nie grają fair. I to tłumaczyłoby obecność Kłamcy...

Ocalony po szturmie na Valhallę Loki – adoptowany syn Odyna, patron oszustów i zdrajców – postanawia przystać do zwycięzców i staje się anielskim chłopcem na posyłki.

Szybko jednak okazuje się, że w świecie, gdzie zabłąkane, mitologiczne bóstwa bratają się z piekielnymi demonami, niezwykłe zdolności boga kłamstwa służyć mogą znacznie ważniejszym celom. Wyćwiczone sztuczki doskonale dezorientują wroga, a bezwzględność i pogarda wobec regulaminów i zasad czynią go naprawdę groźnym przeciwnikiem zła i występku. Tak przynajmniej sądzą archaniołowie, coraz bardziej zależni od pomocy nowego sojusznika. I może mają rację…

Ale Loki ma własne plany.

Komentarz: ,,Świrowanie świrowaniem, ale co za dużo, to niezdrowo.”

Zapewne wielu z was widziało film Thor lub Avengers( jeśli nie to gorąco polecam) i jak można było zauważyć czarnym charakterem w obu przypadkach był Loki. Nordycki bóg, król iluzji oraz rozmaitych sztuczek, a do tego niezły żartowniś o dość specyficznym poczuciu humoru ^^. Jako postać charyzmatyczna i zła do szpiku kości przypadła mi do gustu niemal od razu…

,,-Czy twój mąż mówił ci kiedyś, że jesteś niezwykła? 

- Po kilka razy dziennie. Ale to Kłamca. Prawdziwy kowal kłamstw, jeśli idzie o ścisłość.”

Ale! Do czego ja tak konkretnie zmierzam? Otóż w filmach mieliśmy obraz czarnowłosego mężczyzny w szykownym zielono – złotym wdzianku z hełmem z rogami. A tutaj, czyli w ,,Kłamcy” Jakuba Ćwieka, mamy tego samego osobnika o bardzo zbliżonym charakterze, tylko wyglądem zewnętrznym przypominającego starodawnego wikinga(i to jest zasłużone!). Choć nasz skandynawski bóg miał złote włosy i był bardziej męski(niż filmowy) to muszę przyznać, że niestety, ale zawsze wyobrażałam go sobie jako czarnowłosego cwaniaka z zawadiackim uśmieszkiem, jakiego zagrał Tom Hiddleston. Tylko, że teraz nie miał hełmu z rogami i dziwnej zbroi, lecz skórzany płaszcz.

Powieść jest napisana lekkim językiem, a do tego pojawia się wiele ciętych ripost i sarkazmów. Już miałam przyjemność w poznaniu pisaniny autora, dlatego wiem jak bardzo charakterystyczny jest jego styl. I trzeba też dodać, że odbieram go jak najbardziej pozytywnie.

,,- To już koniec. Jak mawiają, z wiary powstałeś, a w nicość się obrócisz. Gotów? 

- A jeśli odpowiem, że nie? 

- Nie warto. Mam zabawną puentę na każdą okazję.”

Co do rozdziałów… to książka jest podzielona na kilka części, kilka historii, z Kłamcą w roli głównej. I tak mamy przykładowo opis Lokiego jako Egzorcysty, gdzie rozprawia się z demonami lub Lokiego jako czyściciela, gdzie musi posprzątać pozostałości po satanistach. Jego przygody nie nawiązują jedynie do religii chrześcijańskiej, ale również mamy powiązania np. z mitologią grecką lub egipską.

,,Są co najmniej trzy powody, dla których nie powinienem brać tej roboty. Po pierwsze, z całą pewnością jestem uczulony na detergenty. Jeszcze nie byłem u lekarza, ale na pewno tak jest. Po drugie, nie wywiązałem się jeszcze z ostatniego zlecenia od Michała. I po trzecie… chyba mi się nie chce.”

Nasz główny bohater również jest ukazywany w scenach z przeszłości, dzięki czemu możemy lepiej poznać jego motywy działań oraz historię, kiedy jeszcze nordyccy bogowie tacy jak Odyn czy Thor wiedli swój żywot. Jak dla mnie wyśmienitym pomysłem pisarza było przedstawienie własnej wizji rozwoju religii chrześcijańskiej i ukazanie tego w dość krwawy, lecz prawdopodobny sposób. Te wszystkie walki aniołów z innymi bogami, te ciągłe intrygi i wojny – to wszystko było naprawdę niesamowite i oryginalne.

,,Słusznie ktoś zauważył, że śmierć nie wybiera. Na pewno nie miejsca, gdzie się pojawia. A jeśli nawet, to w swych wyborach nie kieruje się dobrym gustem.”

Nawiązując jeszcze do fabuły… to nasz szanowny Loki jest chłopcem na posyłki aniołów. I pomimo tego, że już od kilkuset lat wykonuje swoją pracę oszusta nienagannie, to ja z niecierpliwością czekałam aż wyjawi swój szatański plan – bo jakiś musi być. Loki jako postać przebiegła i egoistyczna nie dałby sobą tak po prostu pomiatać, dlatego oczekuję chwili, kiedy rzuci tą całą brudną robotę i zrobi coś tak niespodziewanego, że aż szczęka mi opadnie. Może doczekam się tego w następnych częściach…

,,Potrzebujemy kogoś, kto będzie z nami, ale nie jednym z nas. Kogoś, kogo nie krępuje Prawo. Kto może kłamać i oszukiwać dla dobra sprawy. Naszej sprawy.”

Ci co czytali ,,Ja, anielicę” Katarzyny Bereniki-Miszczuk, niewątpliwie pamiętają, że w Niebie rządził Gabriel ze swoimi skarpetkami i sandałkami. Tutaj mamy Michała, z ognistym tatuażem pod okiem i płonącym mieczem, który nie stroni od potajemnych grzeszków. Oczywiście Gabriela również mamy i tak samo Nie cnotliwego( z tej racji, że zawsze mi przypominał Beletha z ,,Ja, diablicy”).

,,-Jesteś aniołem? 

- Pewnie, tylko skrzydła zostawiłem w przedpokoju, by nie nabłocić.”

A wspominając jeszcze o ostatnim archaniele Rafaelu… To bardzo przypominał mi Milczka z ,,Chłopców” tego samego autora. Nie chodziło jedynie o to, że nic nie mówi,  lecz o stworzenie wokół siebie takiej aury cwaniactwa. Kiedy były z nim sceny to myślałam, że w każdym momencie może zrobić coś szalonego, np. wyciągnąć nóż i niby przypadkiem rzucić w jakiegoś podrzędnego anioła lub zepchnąć kogoś z drzewa… Taaak… Mam dziwne myśli…

Zatem jak można zauważyć – ja, jako maniaczka czytania książek z mitologią w tle – pokochałam serię Ćwieka o dość niepoprawnym byłym bogu. Już nie mogę się doczekać, aby sięgnąć po kolejne tomy i zobaczyć jak Loki rozpętuje piekło.

,,-A co ty będziesz robił? 

- Sodomę i Gomorę, przyjacielu.”