,,Czerwona Królowa" Victoria Aveyard

TOM I CZERWONA KRÓLOWA

– Mare Molly Barrow, urodzona siedemnastego listopada 302 roku Nowej Ery, córka Daniela i Ruth Barrowów – recytuje z pamięci Tyberiasz, streszczając moje życie. – Nie masz zawodu i w dniu następnych urodzin masz wstąpić do wojska. Chodzisz do szkoły nieregularnie, osiągasz słabe wyniki i masz na swoim koncie wykroczenia, za które w większości miast trafiłabyś do więzienia. Kradzieże, przemyt, stawianie oporu podczas aresztowania to zaledwie początek listy. Ogólnie rzecz biorąc, jesteś biedna, nieokrzesana, niemoralna, mało inteligentna, zgorzkniała, uparta i przynosisz hańbę swojej wiosce i królestwu. […] – A mimo to jest w tobie coś więcej. – Król wstaje, ja zaś przyglądam się z bliska jego koronie. Jej końce są nieprzeciętnie ostre. Jak sztylety. – Coś, czego nie mogę pojąć. Jesteś jednocześnie Czerwoną i Srebrną. Ta osobliwość pociąga za sobą potworne konsekwencje, których nie jesteś w stanie zrozumieć. Co zatem mam z tobą począć?

Komentarz: Powstańmy! Czerwoni niczym świt!

Gdzieś tak w połowie książki stwierdziłam, że gdyby Rywalki i Szklany Tron jakimś cudem miały dziecko to byłaby to bez wątpienia Czerwona Królowa. I ta decyzja utrzymała się, aż do samego końca, ponieważ pewne szczególne elementy i powtarzające się schematy przejawiały się zbyt często w powieści Victorii Aveyard.

Patrząc najpierw na wykreowany świat – można go nazwać antyutopijnym – to przedstawiono nam coś ciekawego. Ludzie są podzieleni na dwie rasy ze względu na kolor krwi: Srebrną i Czerwoną. Srebrni, jako istoty posiadające nadprzyrodzone moce rządzą krajem i toczą wojnę z innym państwem, zaś Czerwoni jako rasa zwykła, słaba została skazana na niewolnictwo, życie w slumsach i główne siły do walki z wrogiem. I tu właśnie wychodzi nam coś zaskakującego/oczywistego, co jest powiązane z  główną bohaterką, Mare, która jest Czerwoną a zarazem posiada moc jak Srebrni. No kto by się spodziewał? Z tego też powodu, żeby w państwie nie wybuchł skandal, albo rewolucja (która i tak musiałaby mieć tutaj swoje miejsce), biedna Mare zostaje wplątana w intrygę królewską. Czy to coś przypomina? Szklany Tron przykładowo? Albo multum innych książek o zbliżonej tematyce?

Przez większość książki przeżywamy wraz z Mare katusze związane z etykietą wyrafinowanych, arystokratycznych ludzi i znęcania się nad nią psychicznie przez królową czy innych wrogów. Kiedy już się wynudzimy na tych fragmentach, otrzymujemy jakichś podejrzanych sojuszników i na samym końcu jedyną niepowtarzalną akcję, która jako jedyna wykrzesała ze mnie entuzjazm do tej powieści.

To co mi się spodobało, prócz zakończenia, to to, że bohaterka nie została przedstawiona jako zbawiciel świata, który jako jedyny musi wszystkich i wszystko pokonać. To nie ona była najważniejszym ogniwem, choć dość znaczącym w rozwoju wydarzeń,  ale mieliśmy również Czerwonych, którzy również pragnęli obalić panujący rząd. Ruch oporu odgrywał tu znaczącą rolę, dlatego ten element był niezły. Równie ciekawe były intrygi panujące na dworze, jednakże z czasem zostały przyćmione przez przewidywalność, która jest w Czerwonej Królowej najgorszą z wad.

Jeśli chodzi o bohaterów, to najciekawszą postacią okazał się dla mnie Maven. Tak, wiem, pewnie ci co czytali zaraz mnie obrzucą błotem, ale naprawdę przypadła mi do gustu kreacja jego charakteru. Świetny, barwny, intrygujący, tajemniczy. Lepszy od Cala, starszego księcia, który zachowywał się jak typowy mięśniak z amerykańskich filmów. Co do Mare, to zdarzyło się wiele momentów w których strasznie mnie irytowała, swoją naiwnością oraz głupotą. Przecież jak ktoś się znajduje na terenie wroga, to nie może wierzyć w ani jedno słowo, prawda? A ona chłonęła większość jak gąbka. Zero niepewności, zero podejrzliwości. Po prostu zachowała się idiotycznie. Ale trzeba przyznać, że miała swoje mocne momenty, przykładowo kiedy walczyła… albo kiedy trenowała… używała mocy i te inne siłowe sytuacje. Podjęła też kilka dobrych decyzji, więc może aż tak tępa nie była.

Wątek miłosny również kulał. Nie było żadnych powodów, aby czytelnik mógł uwierzyć w zakochanie lub miłość bohaterki. To było po prostu jak gierka prowadzona przez Mare, co przypominało mi Rywalki, gdzie America skakała od gwardzisty do księcia z myślą, że jak się nie uda z jednym to zawsze zostaje drugi. I tak właśnie odebrałam też Mare. Może nie była jakąś przebiegła intrygantką, ale zachowywała się na tym polu strasznie dziecinnie. Dlatego, stwierdzam, że na tym wątku autorka całkowicie poległa.

Podsumowując, jak możecie zauważyć Czerwona Królowa nie porwała mnie, a nawet przeciwnie: zamęczyła. Przewidywalność, schematyczność oraz nudnawy styl pisania, przemówiły jako główne wady. Owszem, historia ma potencjał i może rozwinie się bardziej w kolejnych częściach, ale pierwszy tom nie przypadł mi do gustu. Autorka mogła doszlifować bardziej niektóre elementy i sprawić że historia nabrałaby żywszych kolorów. Nie wiem czy polecać, czy nie. Myślę, że każdy odbiera tą książkę inaczej.