,,Ognista" Sophie Jordan

TOM I OGNISTA

Ukryta prawda. Śmiertelni wrogowie. Zakazana miłość. Nowa fascynująca bohaterka, wyjątkowa nawet w swoim świecie

Jacinda tęskni do wolności i buntuje się przeciw oczekiwaniom innych. Gdy łamie najświętszą regułę swojej wspólnoty, o mało nie kończy się to tragicznie. Piękny nieznajomy daruje jej życie, mimo że poluje na takich jak ona. Jacinda jest bowiem dragonką – potomkinią smoków, a jej najsilniejszą bronią jest sekretna zdolność do przybierania ludzkiej postaci.

Zmuszona wraz z rodziną do ucieczki i zaszycia się w świecie śmiertelników, Jacinda usiłuje dostosować się do nowego otoczenia. Marzy o Willu, zachwycającym i jednocześnie trudno osiągalnym chłopaku. Will i jego krewni są bowiem myśliwymi, powinna więc za wszelką cenę go unikać. Jej smocza natura powoli usycha – i jeżeli umrze, Jacindzie pozostanie tylko życie w ludzkim wcieleniu. Dziewczyna stara się zrobić wszystko, by temu zapobiec. Nawet jeżeli oznacza to zbliżenie się do najgroźniejszego wroga.

Komentarz: ,,Gdy już posmakowałeś lotu, zawsze będziesz chodzić po ziemi z oczami utkwionymi w niebo, bo tam właśnie byłeś i tam zawsze będziesz pragnął powrócić.”

Już od dawna miałam chrapkę na Ognistą, a to wszystko z tego powodu, że nigdy nie czytałam książek o smokach. Owszem, filmy typu Eragon, Jak wytresować smoka oraz Ostatni smok nie są mi obce, ale to nadal nie to samo co literatura. Dlatego też przygodę o Jacindzie, nastoletniej dragonce, poznawałam ze szczerym podziwem i zachwytem.

Odnośnie fabuły, pierwsza część powieści, kiedy to poznajemy osadę dragonów i zasady panujące w stadzie, była dobrym wprowadzeniem, bo dzięki temu mieliśmy wyraźny obraz tego co nasza główna bohaterka straciła, gdy uciekła wraz z matką i siostrą. Do tego jeszcze został przedstawiony wątek z Łowcami i pierwsze spotkanie Jacindy i Willa. W drugiej części powieści, mamy nagły przeskok z życia nadzwyczajnego w życie monotonnie normalne. Jacinda chodzi do szkoły, próbuje utrzymać przy życiu własną dragonkę, która z każdym spędzonym dniem w tym suchym klimacie umiera oraz dziwnym zbiegiem okoliczności – a może jednak przeznaczenie??? – spotyka znowu Willa. Chłopaka, który jakimś cudem rozbudza jej magiczną stronę i w którym powoli się zakochuje.

Jeśli miałabym powiedzieć coś na temat matki i siostry dziewczyny, to z jednej strony byłam do nich pozytywnie nastawiona, kiedy to uratowały ją przed stadem i troszczyły się w chwilach krytycznych, lecz z drugiej strony strasznie mnie wkurzały przez większość książki. Bo z jakiej racji podjęły za nią decyzję o zamieszkaniu w pustynnym mieście, co jednoznacznie oznaczało zamordowanie jej dragonki? Oraz dlaczego grały na jej uczuciach? Przepraszam bardzo, ale taka rodzina jest po prostu do bani!

,,Smutno jest zdać sobie sprawę z tego, że tym, których kochamy, będzie lepiej bez nas.”

Co do samej Jacindy, to jest takim typem osoby, którą da się polubić, ale w niektórych momentach po prostu irytuje. Przykładowo, gdy spotyka się z Willem(którego rodzina poluje na jej gatunek), to zawsze myśli o tym, żeby zerwać tą więź, jaka się między nimi utworzyła. Ale zawsze się to kończy fiaskiem, bo jeszcze bardziej ją do niego ciągnie. I tak w kółko, przy każdym spotkaniu, nawet jak sobie zdaje sprawę, że się w nim zakochała. Dobra, mam świadomość siły miłości i w takich momentach upadku zdrowego rozsądku, ale Jacinda mogłaby to uczucie szybciej zaakceptować, a nie owijać w bawełnę.

Innym przykładem jest właśnie sytuacja związana z matką i siostrą, gdy wielokrotnie dziewczyna myśli o ucieczce, lecz nigdy jej to nie wychodzi(czytaj: nie wprowadza go w życie). Kiedy ona myślała o tym, aby uciec i uchronić swoją smoczą naturę, to ja mówiłam: ,,No to zrób to. Po co się wahasz?”, a ona wtedy wynajdywała jakieś kiepskie wymówki. Oczywiście ta sytuacja dotyczyła początku powieści, ponieważ później był Will. A Will jest dobrą wymówką.

,,I nigdy nie mam go dość. Nie mam dość Willa. Wciąż bardzo pragnę jego bliskości. Jak narkotyku potrzebnego, aby przeżyć każdy dzień. To nałóg. Silny i nieokiełznany.”

Ogólnie rzecz biorąc wątek miłosny był na miarę Romea i Julii, ale miał w sobie więcej magii, tajemnic, spontaniczności, ognia i nie kończył się tragicznie. Poniekąd. Relacje między Willem i Jacindą jakoś specjalnie nie były skomplikowane, chyba to oni bardziej lubili utrudniać sobie związek, dlatego też czytało się o nich w miarę przyjemnie. Jako czytelniczka, mogę bez skrupułów stwierdzić, że ich miłość jest wyjątkowa, ale jakoś nie potrafiłam jej odczuć. Może mam zbyt zimne serce XD.

,,-Znowu tu jesteś.

- Najwyraźniej tak.

- Nie możesz beze mnie wytrzymać?

- Najwyraźniej nie.

No i dobrze. A właściwie to fantastycznie.”

Ognista ze względu na fabułę przypadła mi do gustu, styl pisania autorki był lekki i przyjemnie się go czytało. Poza tym miło jest poznawać książki, które potrafią zaoferować jeszcze coś oryginalnego a zarazem interesującego. Tak jak wspominałam jest to pierwsza powieść o smokach, jaką czytałam i pozostawiła po sobie w większości miłe wrażenia, więc bez oporów sięgnę po kontynuację, tym bardziej, że zakończenie pierwszej części było dość zaskakujące. Naprawdę się go nie spodziewałam, dlatego książka zyskuje jeszcze bardziej w moich oczach. Jeśli nie jesteście pewni czy po nią sięgnąć, powiem jedynie: ,,Nie pożałujecie.”