,,Pakt złodziejki" Ari Marmell

TOM I

Poznać przeszłość. Zrozumieć siebie.

W jedną noc Adrienne Satti straciła w powodzi krwi wszystko, co kochała. Od tej chwili przestała wieść normalne życie i przemieniwszy się w Złodziejkę, przemierza świat, torując sobie drogę przy pomocy ulubionego rapiera. W ten sposób pojmuje sprawiedliwość. Razem ze swoim bóstwem, Olgunem, próbuje zrozumieć, co i dlaczego stało się dawno temu w jej życiu.

Komentarz: ,,Jest niezwykle pomysłowa, kiedy zechce, potrafi czaić się jak duch i wydaje się niezbyt obciążona zdrowym rozsądkiem.”

Po Koronie w Mroku czułam straszny niedosyt. Chciałam przeczytać książkę w której główną rolę odegra silna, sarkastyczna bohaterka, a miejsce całej historii będzie rozgrywać się w czasach średniowiecza przy czym wydarzenia będą lekko zakrapiane fantastyką. I co znalazłam? Pakt złodziejki. Ten nieszczęsny Pakt złodziejki!

Dlaczego nieszczęsny? Tu znowu muszę wspomnieć o Koronie w Mroku, ponieważ była naprawdę cudowną książką i kiedy czytałam książkę Ari Marmela to cały czas miałam myśli: ,,Ta książka nie jest tak dobra jak Korona w Mroku.” lub ,,Pakt złodziejki nie dorównuje Koronie w Mroku.” Więc jak mogę teraz ze szczerym sercem opisać tą powieść? Jakoś mogę, bo właśnie to robię :D. Ale chodzi o to, że minęło troszkę czasu i nabrałam dystansu do obu książek i zdołałam rozdzielić je na osobne dzieła literackie.

Więc dlaczego nadal pozostaje to określenie: nieszczęsna?

Otóż, Pakt złodziejki w ogóle ( podkreślam: w ogóle!) nie wzburzył we mnie żadnych emocji. Jak była jakaś znacząca śmierć to byłam obojętna. Jeśli bohaterka zrobiła coś niesamowitego takiego co z zasady sprawia, że powinnam się uśmiechnąć lub cieszyć się wraz z nią – byłam obojętna. Gdy był sarkazm i żarty – zero reakcji z mojej strony. Kiedy książka się skończyła to zrozumiałam, że nie odczułam żadnej więzi z Adrienne (per Postrzelona). Po prostu była sobie historia, która nic dla mnie nie znaczyła. Nie porwała mnie, ani nie rzuciła na kolana. Chociaż… Nie wiem czy obrzydzenie i czasami strach lub lekkie zaskoczenie można zaliczyć do jakichś wyjątkowych emocji. Nie za bardzo, prawda?

Jeśli chodzi o fabułę to autor miał dobry pomysł. Bardzo dobry pomysł. Ale trzeba przyznać, że w kilku momentach powieść nużyła – szczególnie na rozległych opisach świata, przyrody i budynków. Owszem było sporo akcji, bo w końcu mamy do czynienia z zawodową złodziejką, lecz tak jak mówię, elementy opisowe strasznie zwalniały tempo czytania.

Jednakże jeśli miałabym powiedzieć, jaka jest największa zaleta Paktu złodziejki to jest to właśnie nietuzinkowa historia. Autor w bardzo przemyślany sposób połączył przeszłość Postrzelonej z jej teraźniejszością – chodzi mi dokładniej o pisanie naprzemiennych rozdziałów, gdzie najpierw mamy wydarzenia z przeszłości, by w następnym poznać teraźniejszość, a później na zmianę. I w ten sposób, Ari Marmell wręcz idealnie powiązał ze sobą dane wydarzenia i perypetie bohaterki. A dodatkowo mamy bardziej złożony opis życia Adrienne, dzięki któremu poznajemy każdy czynnik, który ukształtował ją na taką a nie inną osobę.

,,Kim była Śmierć, jeśli nie jednym z bogów Paktu?”

Co do świata przedstawionego to bardzo mi się spodobało, że swoje podłoże ma w średniowieczu i że jest dokładnie opisana polityka i religia. Te dwa czynniki są niezmiernie ważne w zrozumieniu fabuły, dlatego odetchnęłam z ulgą, kiedy okazało się, że wcale nie są tak trudne do pojęcia.

Dzięki temu, że mamy książkę napisaną w trzeciej osobie, możemy również dokładnej zapoznać się z innymi bohaterami. Osobiście polubiłam boga Olguna, który zawsze towarzyszy naszej Postrzelonej i Alexandra – ale to może z tego powodu, że zawsze z reguły uwielbiam bohaterów o tym imieniu. Taki mały fetysz :D.

Podsumowując, Pakt złodziejki nie był taką tragedią, ale nie powiem spodziewałam się czegoś lepszego. Autor niby pisze lekkim, zrozumiałym językiem, lecz zbyt często się zdarzało, że wiało nudą. Na szczęście rehabilitował się, gdy zaczynała się akcja i dynamiczne wyczyny bohaterki.

Nie wiem czy zauważyliście, ale dodałam jedynie dwa cytaty i to jeszcze takie, które nie mają żadnego głębszego przesłania, ani nie rozśmieszają. Spowodowane to jest tym, że nie mogłam w tej książce znaleźć niczego obiecującego, co byłoby godne zapamiętania. Rzadko mi się to zdarza, żebym w ogóle nie znalazła jakiegoś interesującego zdania( chociażby jednego zdania!), dlatego myślałam, że to coś ze mną jest nie tak. Ale kiedy zerknęłam na cytaty z lubimy czytać, to – o matulu! – nie było ani jednego. Czy to o czymś ważnym świadczy? Jak najbardziej.

Dlatego też zakończę moją wypowiedź słowami: Ta nieszczęsna książka nie była taka zła ze względu na historię, więc jedynie z tego powodu możecie sięgnąć po Pakt złodziejki. Osobiście nie wiem, czy chcę przeczytać kolejne części, ale jak się pojawią na polskim rynku to może zobaczę czy autor się poprawił.