,,Joyland" Stephen King

Devin Jones, student college’u, zatrudnia się na okres wakacji w lunaparku, by zapomnieć o dziewczynie, która złamała mu serce. Tam jednak zmuszony jest zmierzyć się z czymś dużo straszniejszym: brutalnym morderstwem sprzed lat, losem umierającego dziecka i mrocznymi prawdami o życiu – i tym, co po nim następuje. Wszystko to sprawi, że jego świat już nigdy nie będzie taki sam...

Życie nie zawsze jest ustawioną grą. Czasem nagrody są prawdziwe. Bywają też cenne.

Pasjonująca opowieść o miłości i stracie, o dorastaniu i starzeniu się – i o tych, którym nie dane jest doświadczyć ani jednego, ani drugiego, bo śmierć zabiera ich przedwcześnie. 

„Joyland” to Stephen King w szczytowej pisarskiej formie, równie poruszający jak „Zielona Mila” czy „Skazani na Shawshank”. To jednocześnie kryminał, horror i słodko-gorzka powieść o dojrzewaniu, która poruszy serce nawet najbardziej cynicznego czytelnika.

Komentarz: ,,Kiedy mowa jest o przeszłości, każdy pisze fikcję.”

Jest to moja pierwsza książka Stephena Kinga, którą przeczytałam w całości – wcześniej miałam nieudane podejście z Czarną Bezgwiezdną Nocą, która troszkę mnie znudziła, ale mam zamiar do niej wrócić w najbliższym czasie. Tak więc jakie są moje wrażenia po błyskawicznym zapoznaniu się z moją pierwszą historią mistrza horrorów?

Dreszczyk emocji - był. Momenty grozy i strachu – tak jest. Nie banalna historia – oczywiście. Przesłanie z wartościami – jak najbardziej.

Tylko, zaczynając od początku, niektórzy mogliby się zapytać, dlaczego akurat Joyland poszedł na pierwszy ogień? Rzeczywistość często sprawia nam przykrości i w tym wypadku mnie też to spotkało, a chodzi mi dokładnie o to, że chciałam na początek zapoznać się z Pod kopułą, ale została wypożyczona, więc moja nieszczęsna osoba, stwierdziła, że horror w tle z wesołym miasteczkiem na pewno musi być udany. Dlatego wybrałam Joyland. Jeśli kogoś zawiodłam, bo myślał że kierowałam się jakimś głębszym, nadzwyczajnym motywem, to wybaczcie – to był strzał na ślepo. Ale bardzo udany!

„Ja jestem czarną owcą rodziny i jestem z tego dumny jak cholera.”

Zatem spodziewałam się strasznego horroru, a dostałam thriller, który tak jak wspomniałam wcześniej, momentami budził strach. Oczywiście nie uważam tego za wadę, ponieważ te krótkie chwile przerażenia wbijały się w moją wyobraźnię niczym małe, niewidzialne szpileczki. Do tego czytałam wieczorem, dlatego miałam później bardzo udaną bezsenność z powodu zastanawiania się czy to skrzypnięcie w kuchni nie było spowodowane czymś ponadnaturalnym :D.

Co do samej fabuły to bardzo spodobało mi się to, że pisarz w bardzo szczegółowy sposób przedstawił historię Devina Jonesa. Dosłownie czułam się tak jakbym czytała książkę opartą na faktach. Nie dość że mamy dokładny wgląd w myśli bohatera to do tego jeszcze w bardzo dojrzały sposób przedstawia nam poszczególne wydarzenia. Łączy przeszłość z przyszłością, dzięki czemu czytelnik może zauważyć jak wydarzenia z lata 1973, oddziaływały na dalsze życie Devina.

,,Kiedy człowiek ma dwadzieścia jeden lat, życie to mapa drogowa. Dopiero w wieku dwudziestu kilku lat zaczyna podejrzewać, że przez cały czas patrzył na tę mapę odwróconą dołem do góry, a jako czterdziestolatek wie to na pewno. Kiedy dobija do sześćdziesiątki, możecie mi wierzyć, jest zagubiony jak cholera.”

Bohaterowie są wielowymiarowi i różnorodni, co oznacza, że widać iż każdy ma swoją własną, wyjątkową historię. Dodatkowo każdy odgrywa znaczącą rolę i w jakimś stopniu pomaga głównemu bohaterowi: poznać samego siebie, dostrzec najważniejsze wartości w życiu oraz zapoznać się z prawdą jaką skrywa Joyland.

Tajemnice, nieczyste sumienia oraz kłamstwa, trzymają w niepewności aż do samego końca. Kiedy czytałam ostatnie strony to muszę przyznać, że nigdy w życiu nie zgadłabym, że akurat Ta Osoba okaże się mordercą. Byłam zaskoczona, lecz przede wszystkim poczułam respekt dla Kinga, że udało mu się uśpić moją czujność.

Wątek paranormalny też był niczego sobie, ale spodziewałam się, że będzie straszniej i bardziej groźnie.

Dlatego podsumowując, dzięki Joylandowi poznałam w końcu uroki mistrza grozy i nie mogę się doczekać, żeby chwycić po kolejne z jego powieści – może uda mi się w końcu upolować Pod kopułą. Jeśli mieliście jakieś wątpliwości co do tej książki, to natychmiast je rozwiewam i powiem to samo co w opisie: Joyland to Stephen King w szczytowej pisarskiej formie. Polecam!

,,Trudno wypuścić z ręki coś, czego człowiek się kurczowo trzymał. Nawet kiedy to coś jest najeżone cierniami. Może zwłaszcza wtedy.”