,,Metro 2035" Dmitry Glukhovsky

TOM III

Trzecia wojna światowa starła ludzkość z powierzchni Ziemi. Planeta opustoszała. Całe miasta obróciły się w proch i pył. Przestał istnieć transport, zamarła komunikacja. Radio milczy na wszystkich częstotliwościach. W Moskwie przeżyli tylko ci, którzy przy wtórze syren alarmowych zdążyli dobiec do bram metra. Tam, na głębokości dziesiątek metrów, na stacjach i w tunelach, ludzie próbują przeczekać koniec cywilizacji. W miejsce utraconego ogromnego świata stworzyli swój własny ułomny światek. Czepiają się życia i ani myślą się poddać. Pewnie marzą o powrocie na powierzchnię – kiedyś, kiedy obniży się poziom radiacji. I nie tracą nadziei na odnalezienie innych ocalałych…

Komentarz: ,,Może i jeden człowiek może zmienić świat, ale tylko odrobinę; świat jest ciężki jak pociąg metra, niespecjalnie daje się przesuwać.”

Ci co mnie znają wiedzą, że Metro Glukhovskiego całkowicie mnie pochłonęło. Zatraciłam się w tym mrocznym, post apokaliptycznym świecie i z chęcią poznaję wszelkie Uniwersa tworzone przez innych autorów – rosyjskich, nie rosyjskich – nieważne. Byleby dalej siedzieć w tej rzeczywistości. A skoro nie tak dawno wydano zwieńczenie pierwotnej trylogii… Czułam się jakbym umarła i zmartwychwstała.

Od razu powiem, że zanim przeszłam do trzeciej części to najpierw musiałam przypomnieć sobie wydarzenia z poprzednich – czytając, skupiałam się na szczegółach, na postaciach nawet tych pobocznych, rozkminiałam wszelkie powiązania oraz tworzyłam wszelakie teorie spiskowe. A gdy już się zabrałam za Metro 2035 to cała moja wiedza i zapamiętywanie poszczególnych faktów z poprzedniczek jak najbardziej się przydało, bo musicie wiedzieć jedno: Glukhovsky jest geniuszem w powiązaniach i ważnych szczegółach. A jeśli postaramy się zrozumieć to co ukryte w jego książkach to nie zostaje nam nic innego jak podziw do jego osoby.

,,Ludzie siedzą w ciemności, w beznadziei. Potrzebne im światło. Bez światła całkiem podupadną.”

Niestety z niechęcią muszę przyznać, że jak dopiero zaczynałam trzeci tomik to byłam trochę negatywnie nastawiona. Po prostu w głowie kłębiły mi się takie myśli jak: ,,To nie jest to Metro, które znałam”, ,,To nie ten klimat” albo ,,Bardziej przypomina FUTU.RE”. Te stwierdzenia były zrozumiałe, bo to naprawdę nie jest Metro, które poznaliśmy w 2033. To nie ten Artem, ani nie ten klimat. Wszystko wydawało się takie dojrzałe, surowe i wulgarne – jak we wspomnianym FUTU.RE. Nie było już tego osaczającego mroku i przerażających tajemnic. I dlatego na początkowych rozdziałach miałam za złe autorowi, że pozbył się tego co kochałam w tej serii. Tylko że z czasem, z dalej poznawanymi stronami, czułam wstyd, że nie zaufałam Glukhovskiego. Im bliżej końca tym więcej informacji i wszystko zaczynało nabierać sensu. WSZYSTKO! To co odebrałam najpierw jako wadę, później okazało się celowym zabiegiem, który miał coś uwodnić. I udowodnił w bardzo brutalny sposób, wywracając do góry nogami całą wiedzę zgromadzoną przez dwie wcześniejsze części. Po zakończeniu nie pozostało mi nic innego jak chwycenie się za głowę i z szokiem powtarzanie: ,,O mój Boże, o mój Boże…” bo cały mój światopogląd związany z Metrem został zburzony i zbudowany na nowo, a ja musiałam po kolei poukładać sobie fakty – moja przyjaciółka sama dobrze wie jak to emocjonalnie odebrałam i przetworzyłam.

„Reżim można zabić, imperia niedołężnieją i umierają, lecz idee są jak pałeczki dżumy.”

Ogólnie fabuła trzeciego tomu skupia się przede wszystkim na poszukiwaniu przez Artema kontaktu z innymi ocalałymi. Jego pragnienie porozumienia się z innymi państwami na świecie przyczynia się do kolejnej pielgrzymki przez moskiewskie metro, lecz tym razem podróż będzie znacznie bardziej niebezpieczna i wyniszczająca nie tylko fizycznie, ale także psychicznie. Wszyscy fani oczekiwali, że Metro 2035 będzie na podstawie gry Metro. Last Light, sama też tak myślałam i z miłą niespodzianką odkryłam, że Glukhovsky poszedł w zupełnie innym kierunku. Oczywiście, autor nie tylko wymyślił coś innego, ale dodatkowo nie bał się po części nawiązać do wydarzeń z gry, które niby rozegrały się rok wcześniej i w których Artem z Młynarzem brali udział. Trochę je zmienił, niektóre elementy zachował i przez to miało to znaczący wpływ na myślenie bohaterów. Wracając do wędrówki Artema przez metro, to tym razem skupiamy się na kilku stacjach do których nasz bohater co chwilę wraca. Owszem, nie zabrakło znowu Czerwonych, Nazistów, Polis i problemów mieszkańców metra, które jak zwykle grają na emocjach. I tak jak mówiłam jest to pokazane w bardziej brutalny, realistyczny sposób. Wędrówki na powierzchnię są znacznie częstsze, a jedyne co się zmieniło we wcześniej znanym otoczeniu to: brak mutantów. Zero. Ani jednego. Nie powiem, żeby mnie to nie zdziwiło i przyznam, że nadal nie wiem jak to interpretować, ale ten ich brak jest bardzo odczuwalny.

Bardzo spodobało mi się obalanie wszelkich mitów i legend związanych z metrem, naruszanie kwestii przeznaczenia oraz zaskakujące zwroty akcji. Tajemnice były zagmatwane oraz utrzymywane na wysokim poziomie, przez co sama nie mogłam wpaść na ich rozwiązanie. Bardzo bolesne okazało się również obserwowanie Artema i jego wyniszczenia psychicznego – to jak rozmawiał z Żeńką albo próbował ocalić wszystkich jak prawdziwy mesjasz – przyprawiało mnie o ból serca. Artem jest genialną postacią i naprawdę bałam się jak jego losy mogą się zakończyć. Dla mojej przyjaciółki skończyły się nie tak jak powinny, ale dla mnie jak najbardziej satysfakcjonująco. Co się tyczy innych postaci, to wiedzcie po pierwsze, że nie lubię Ani – i nigdy nie polubię – a po drugie, to osoby które znałam z wcześniejszych tomów, w tym zupełnie się zmieniły i zaskoczyły swoim postępowaniem.

W Metrze 2035 można się także dopatrzeć mentalności rosyjskiej, dlatego jeśli ktoś jest zainteresowany tą sprawą może śmiało poczytać. Książka sama w sobie jest cudowna, bystra, dojrzała, genialnie poprowadzona i jako zwieńczenie trylogii prezentuje się bosko. Zmieniła moje widzenie o tej serii o sto osiemdziesiąt stopni i zagnieździła się w moim sercu na dobre. Podziwiam Glukhovskiego za jego pomysłowość i intelekt, z niecierpliwością czekam na inne jego powieści, a teraz nie pozostaje mi nic innego jak polecanie METRA każdemu! Każdemu co nie przeczytał do tej pory: powinniście dać tej serii szansę!

,,Życie jest jak linia metra. Jak szyny. Są zwrotnice, które te szyny przestawiają. I stacja końcowa – ale nie jedna, lecz kilka. Ktoś jedzie po prostu stąd dotąd, i koniec. Inny do zajezdni na spoczynek. Jeszcze inny tajnym tunelem przeskakuje na inną linię. Stacji końcowych może być wiele. Ale! Każdy ma tylko jeden punkt docelowy! Swój! I na torach trzeba wszystkie zwrotnice prawidłowo przełączać, żeby trafić właśnie do tego punktu docelowego! Dokonać tego, po co człowiek w ogóle przyszedł na świat.”