,,Pustułka" Katarzyna Berenika Miszczuk

Na odciętej od świata rajskiej wyspie rozpoczyna się krwawa wyliczanka. Wśród jedenastu mieszkańców znajduje się morderca…

Członkowie bogatej i szanowanej rodziny Spyropoulosów są w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Gdy niebo nad Wyspą Ptaków zasnuwają ciemne chmury, a na ziemię spadają pierwsze krople deszczu, rozpoczyna się seria morderstw. Każdy dzień obnaża kolejne rodowe sekrety, dotychczas skrzętnie ukrywane za zasłoną kłamstw i niedopowiedzeń. Spyropoulosowie pokażą swoje prawdziwe twarze.

Czy komuś uda się przeżyć i powstrzymać mordercę?

Komentarz: Przyznam szczerze, że obawiałam się Pustułki. Tak bardzo, że nawet pomimo uwielbienia do dzieł autorki miałam wątpliwości przed zakupem. Skąd się wzięły te obawy? Gdzie miały swoje podłoże? Otóż, zraziłam się do Gwiezdnego wojownika – była to pierwsza próba autorki w innym gatunku(fantastyka) niż dotychczas tworzyła (czyli młodzieżówki) i ogólnie nie spodobał mi się. Dla mnie Gwiezdny wojownik był kompletną klapą. Z tego też powodu trawił mnie niepokój, że skoro Miszczuk znowu planuje spróbować coś nowego, to czy nie wyjdzie to tak samo tragicznie jak wspomniana książka. Padło na kryminał. Hm, kryminał?, pomyślałam. No dobra, zobaczmy. I wiecie co? Wyszło jej to znacznie lepiej niż GW.

Oczywiście, nie jestem żadną specjalistką w kryminałach, nie czytuję ich zbyt wiele (mam za sobą dwa albo trzy czyste gatunkowo kryminały), ale naoglądałam się wielu filmów i anime, gdzie zbrodnie miały jakieś kluczowe role i nie jestem głupia, jeśli chodzi o podejrzenia, snucie teorii czy inne przewidywania. Dlatego już bez żadnego owijania w bawełnę: przy Pustułce łatwo można odkryć, kto jest mordercą. Przypuszczenia pojawiły się już gdzieś w połowie, a dalsze rozdziały tylko utwierdziły mnie w tym fakcie. Myślę, że autorka wykorzystywała typowe schematy przejawiające się w kryminałach, przykładowo zrzucanie wszelkich motywów i win na jedną osobę w nadziei, że czytelnik złapie się na tą przynętę. Ja się nie złapałam. Każdy kto pasjonuje się w tym gatunku łatwo odkryje prawdziwego winnego, a nawet ci, dla których byłby to pierwszy bądź drugi raz, również nie będzie to niespodzianką.

Ale! To że nie wyszło jej dokładniejsze ukrycie mordercy, nie oznacza, że książka nie ma innych walorów. Ogólna konstrukcja wydarzeń, która okazała się w pozytywnym sensie zagmatwana była interesująca i wciągała. Motywy bohaterów, ich sekrety oraz zachowania również były przedstawione cudownie. I to mi się chyba najbardziej podobało. Te szczególiki, przemyślenia, intrygi i wyjawiane tajemnice rodzinne przypadły mi do gustu i wywołały podziw dla Miszczuk – chylę pokłony uznania.

Ogólnie styl pisania autorki pod żadnym pozorem mnie nie zawiódł, cieszę się, że udało jej się tak wspaniale poprowadzić historię w narracji 3-osobowej oraz napisać wszystko tak lekkim i przyjemnym w czytaniu językiem. Jako pani doktor, wykazała się tutaj terminologią medyczną, co osobiście bardzo mi się spodobało, bo znowu mogłam się czegoś dowiedzieć.

Podsumowując, Pustułka jest średnim kryminałem (wydawał mi się typowy szczególnie z tym motywem rodziny na odciętej od świata wyspie, gdzie grasuje morderca oraz ze schematycznymi zagrywkami, ale tak jak już mówiłam znawcą w tym gatunku nie jestem), ale za to jest dobrą książką. Bardzo dobrze się czyta, bohaterowie mają swoje historie i charakterki, co czyni ich ciekawymi, ale nie na tyle, żebym się do kogoś przywiązała emocjonalnie. Co jeszcze mogę rzec? Oprócz tego, żebyście nie czytali ostatnich zdań, bo są mega spoilerami i zepsują Wam po części zabawę, to mogę powiedzieć jedynie: polecam fanom Miszczuk, bo spisała się na srebrny medal.