,,Na ostrzu noża" Patrick Ness

TOM I RUCHOMY CHAOS

Todd Hewitt jest jedynym chłopcem w osadzie pełnej mężczyzn. Odkąd osadnicy zostali zarażeni Szumem, Todd słyszy wszystko, co mężczyźni myślą, a oni słyszą wszystko, co myśli on.

Za miesiąc Todd ma stać się mężczyzną, ale wśród otaczającej go kakofonii orientuje się, że miszkańcy osady coś przed nim ukrywa – coś tak strasznego, że Todd zmuszony jest uciec wraz ze swoim psem, którego prosty, lojalny głos również słyszy.

Chropowata narracja Todda wciąga czytelników w zapierającą dech podróż, w toku której chłopiec stojący u progu dorosłości musi się oduczyć wszystkiego, co zna, aby pojąć, kim naprawdę jest.

Komentarz: „Nóż jest wart tylko tyle, co ten, kto go trzyma.”

Na ostrzu noża wydaje mi się niezbyt popularną książką w Polsce, ani tym bardziej rozchwytywaną, a szkoda, bo jest to coś nowego, świeżego, a sam pomysł na fabułę wieje oryginalnością. Począwszy od istnienia miasteczka, gdzie żyją sami mężczyźni, przez występowanie niejakiego Szumu, który polega na czytaniu sobie w myślach (co okazuje się dosyć problematyczne wśród samych facetów), a zakończywszy na skrywanych tajemnicach, które nasz główny bohater niekoniecznie chciałby poznawać…

Dlatego jak sami możecie zauważyć zaczyna się ciekawie, a dalej to jest po prostu niespodzianka goniąca niespodziankę, ale po kolei. Todd Hewitt za niecały miesiąc stanie się pełnoprawnym mężczyzną a wraz z tym awansem wszyscy mieszkańcy Prentisstown będą go traktować jak równego, tylko… pojawia się coś niespodziewanego. Chłopak, który od urodzenia był przyzwyczajony do panującego wokół Szumu(i ludzi i zwierząt), odkrywa pewnego rodzaju ciszę, a jest to zjawiskiem tak niewiarygodnym, że aż przerażającym. Właśnie po tym wydarzeniu z niewyjaśnionego powodu zostaje zmuszony do ucieczki z miasteczka i potraktowania swojego wcześniejszego życia jako całkowitego kłamstwa… Jak dla mnie fabuła była poprowadzona w prosty, ale ciekawy sposób. Kilkakrotnie byłam zaskakiwana, lecz zdarzały się też sytuacje w których mogłam się domyślić o co chodzi. I chociaż na początku czułam się tak zagubiona jak Todd, to z kolejnymi rozdziałami wszystko stawało się jaśniejsze, aż w końcu prawda lekko przybiła mnie do fotela. Cóż, miałam pewne przypuszczenia, ale i tak większa część odkryć była dla mnie mile zaskakująca. Dlatego mogę stwierdzić tak: główną tajemnicę zapewne większość z Was odkryje, ale i tak zostaniecie zaatakowani dodatkowymi informacjami, które zbiją Was z tropu. A przynajmniej ja tak miałam.

„Nikt nic dla ciebie nie zrobi. Jeśli sam czegoś nie zmienisz, nie będzie zmienione.”

Styl pisania Patricka Nessa, do którego wlicza się narracja pierwszoosobowa niespełna trzynastoletniego chłopca, wydał mi się lekki, prosty i zachęcający do dalszego czytania. Spostrzeżenia, przemyślenia i działania bohatera były przede wszystkim szczere i realistyczne. To, jak używał własnego, błędnego i prostego (gwarnego) słownictwa odbierałam pozytywnie, ponieważ było to częścią jego jestestwa. Todd bez wątpienia jest bystrym chłopcem, ale pamiętajmy, że nadal chłopcem, dlatego niczym dziwnym nie było to, że często podejmował idiotyczne albo niezbyt dobre decyzje, to właśnie w takich momentach przede wszystkim denerwuje, irytuje czytelnika. Jednakże to również wskazuje na to, że został przedstawiony realistycznie – popełnia błędy, czytelnik to widzi, ale on dopiero się na nich uczy i to jest właśnie świetne w tej książce. Dlatego jak zaczniecie czytać Na ostrzu noża, to bądźcie wyrozumiali dla Todda i pamiętajcie, że jako bystry chłopak potrafi również podejmować odpowiednie decyzje.

„Nóż nie jest pierwszą lepszą rzeczą, co nie? To wybór, to coś, co robisz. Nóż mówi: tak albo nie, tnij albo nie, umieraj albo nie. Nóż odbiera tobie decyzję i puszcza ją w świat i potem już nie możesz tego cofnąć. Nigdy.”

Co się tyczy innych bohaterów, to jest ich tutaj mnóstwo i każdy dostaje swoje pięć znaczących minut. Jednych się polubi, innych znienawidzi, ale są wykreowani bardzo dobrze – mają swoje historie, przyzwyczajenia, poglądy i okazują to w rozmaity sposób. Żeby nie było spoilerów to powiem ogólnie że towarzysze głównego bohatera byli interesujący, chociaż jedna osoba również miała głupie zagrywki, ale wybaczalne. Drugi towarzysz zasługuje na wyjawienie, bo pojawia się już na pierwszej stronie – jest to Manczi, niezbyt mądry pies, który jest najlepszym przyjacielem Todda i zawsze wywoływał na moich ustach uśmiech swoim głupkowatym zachowaniem. Boże, jak ja kocham tego oddanego psa!!! Och, Manczi… <3

Ogólnie rzecz biorąc, Na ostrzu noża jest dobrą powieścią, którą czytało się z przyjemnością i z pełnym zadowoleniem. Największymi zaletami są postaci, pomysł na tajemnice i fabułę oraz moralne rozterki, które przeżywał nasz bohater – szczególnie mocne są przy trzymaniu noża… Taaak, niezła jazda z tym narzędziem… Minusami są denerwujące wybory, jakie dokonywał Todd, ale tak jak wspominałam – będę wyrozumiała. Co jeszcze mogę powiedzieć? Książka zasługuje na uwagę, jest intrygująca i oryginalna, a mnie pozostaje tylko czekać na drugą część – kit z tym, że miała wyjść w lutym 2015 roku…

„Szum to nieprzefiltrowany człowiek, a bez filtra człowiek to tylko ruchomy chaos.”