,,Odnaleźć swą drogę" Aleksandra Ruda

TOM I OTTO I OLA

SOLIDNA PORCJA MAGII I HUMORU

Ze szczyptą lubczyku

Nic nie jest proste, gdy pochodzisz z maleńkiej mieściny, aspirujesz do ukończenia renomowanego Uniwersytetu Nauk Magicznych, a twoje imię jest kompletnie niemagiczne.

Tymczasem…

Ola Lacha – dziewczyna o ciętym języku i wyjątkowym wdzięku – wyrasta na mistrzynię magii wykreślnej.

Trochę pieprzu, ciut mięty, sporo erotyki, wielka przyjaźń i duża łycha magii.

Z Olgą Lachą, półkrasnoludem Ottonem, uzdrowicielką Lirą, nekromantą Irgą i trollami żądnymi hardcore’owych przygód nie można się nudzić.

Komentarz: ,,Dobra rada: patrz częściej na to, co się dzieje wokół. Uważnie. To bywa pożyteczne. I przestań w końcu karmić, tulić i pieścić swoje kompleksy.”

Bywają w życiu takie książki, które z zasady nie spodobałaby się nam, a to z powodu gatunku za którym nie przepadamy czy niezachęcającego opisu z tyłu książki. Na pierwszy rzut oka tak właśnie spostrzegałam Odnaleźć swą drogę Aleksandry Rudej, bo nie dość, że fantastyka na miarę Władcy Pierścieni, to do tego opis jakoś nie przyciągał uwagi. Ale co się okazało po przeczytaniu całej powieści? Że to jedna z najlepszych książek, jakie miałam do tej pory przeczytać!

Zatem na czym polega cały fenomen? Przede wszystkim mamy narrację pierwszoosobową, gdzie nasza główna bohaterka Olgierda, jako zwykły człowiek udaje się na studia magiczne, aby zostać światowej sławy osobistością magiczną. A co? Niech wszystkim w pięty pójdzie, że jej nie doceniali i nie doceniają. Nie dość, że dzięki bezpośredniemu poznawaniu odczuć, myśli i działań Olgierdy mamy naprawdę zabawne i dynamiczne poznawanie świata, gdzie żyją krasnoludy, elfy i inne upiory, to do tego jeszcze czytelnik już od pierwszego rozdziału przyjmuje ten nadzwyczajny świat jako coś normalnego. Niby fantastyka, ale czytając odbierałam wszystko co dziwne jako coś na porządku dziennym, ani razu nie miałam poczucia typu: ,,Hmmm… Krasnoludy, elfy… Nie, nie kupuję tego.” Dlatego jest to naprawdę wielką zaletą autorki, że potrafiła stworzyć coś niezwykłego, zachowując przy tym pozory normalności.

,,- A więc, jak zombie? 

- Jak najlepszy zombie! – bronił się nekromanta. – To był komplement! Bez iskier, proszę! Oj, nie jestem żaroodporny! Ola! 

- Olgierdo, czy mogłaby by pani nie spełniać swych erotycznych zachcianek na oczach całego studenckiego miasteczka? 

- Proszę wybaczyć, ale Irga jako obiekt moich erotycznych zapędów zupełnie mnie nie interesuje! Chcę go zabić! 

- Olgierdo, nie interesuje mnie prywatne życie moich studentów. Proszę oszczędzić mi szczegółów. Dodam tylko, że za zabójstwo najlepszego nekromanty na uczelni na sto procent usuną panią z uniwersytetu, radzę więc się jeszcze zastanowić.”

Drugą zaletą, którą cenię sobie tutaj przede wszystkim jest humor. Książka wręcz obfituje w pełną garść sarkazmów, żartów okolicznościowych, czy zabawnych sytuacji od których nie raz bolał mnie brzuch ze śmiechu. Nie ma tu ani jednego poważnego fragmentu, a jeśli nawet coś zaczyna przypominać zwyczajną rozmowę lub wydarzenie, to zawsze zakończy się czymś tak niepoprawnie śmiesznym, że nie będziecie wiedzieć czy śmiać się czy płakać – czy wszystko na raz.

Oczywiście, momenty moralizatorskie i takie z których można by wynieść jakieś lekcje w naszym życiu, pojawiają się i to nawet w dużej ilości. Przede wszystkim dotyczą przyjaźni, miłości i radzenia sobie z kobietami (tak, chodzi głównie o Olgierdę), dlatego książka nie jest pod żadnym pozorem płytka.

,,Miłość jest przydatna tylko do pogaduszek przy księżycu i... hm... jeszcze paru rzeczy. A kiedy ktoś ma kłopoty - wtedy najważniejsza jest przyjaźń.”

Wątek romantyczny – o, dziwo! – okazał się bardzo przyjemny. Pomijając fakt, że pomiędzy Irgą a Olą zawsze były jakieś spięcia, to i tak ich relacje były naprawdę wyjątkowe. Jeszcze w żadnej powieści nie spotkałam się z taką miłosną igraszką, w której kontakt pomiędzy dwoma osobami mógłby trwać przez tyle lat (akcja książki dzieje się na przestrzeni kilku lat studiów), a ich uczucia jak w prawdziwym życiu z biegiem czasu coraz bardziej  dojrzewały. Trzeba również dodać, że przede wszystkim zabawnych sytuacji dostarczają nam właśnie Irga i Ola, których nie-związek był naprawdę żywiołowy.

,,- No, widzę, że chcesz coś powiedzieć, nie krępuj się – odezwałam się. 

- Przypominasz mi mokre kociątko. 

- Mam nadzieję, że nie jesteś jednym z tych sadystów, którzy topią małe kotki? 

- Nie, nie topię ich. Ja je wskrzeszam. Jestem nekromantą.”

W Odnaleźć swą drogę nie doszukałam się żadnych wad, styl autorki był ujmujący w czytaniu, a jej poczucie humoru zwala z nóg. Przedstawiona historia jak najbardziej zasługuje na oklaski, bo jest przemyślana, oryginalna i szczerze mówiąc: wyśmienicie się bawiłam. Na pewno przeczytam dalsze części (chociaż w Polsce zostały wydane jak na razie dwa tomy) i polecam każdemu. Dosłownie każdemu! Na pewno się uśmiejecie i pokochacie główną bohaterkę oraz jej perypetie losowe.