,,Elita" Kiera Cass

TOM II SELEKCJA

Do pałacu przybyło trzydzieści pięć dziewcząt. Teraz zostało ich tylko sześć. America i książę Maxon stają się sobie coraz bliżsi, jednak dziewczyna wciąż pamięta o Aspenie, chłopaku, którego darzyła szczerą miłością jeszcze zanim trafiła do pałacu.

Komentarz: ,,Miłość była rodzajem cudownego strachu.”

Trylogię Selekcja pochłonęłam za jednym zamachem, czytając tomy z niewielkim odstępem czasu, dlatego moja opinia będzie trochę odmienna i mniej szczegółowa, ponieważ granice pomiędzy tymi trzema częściami w niewielkim stopniu się zatarły i ciężko mi stwierdzić, jakie szczegóły pojawiły się w jakim tomie. Ale jedno mogę stwierdzić na pewno: każda część ma swoje wzloty i upadki oraz utrzymują równomierny poziom.

Skupiając się teraz na Elicie, to to co pierwsze rzuca się w oczy to problem z uczuciami Americi, a dokładniej problem, kogo wybrać: chłopaka w którym od dwóch lat była zakochana z wzajemnością i który był w stanie zrobić dla niej wszystko czy chłopaka, który jest czarujący, okazuje jej specjalne względy – jest księciem! – a do tego dopiero kształtuje się między nimi wyjątkowe uczucie. Aspen czy Maxon? Gwardzista czy Książę? Taki dylemat jest na głównym planie w drugim tomie. I jeśli mam być szczera, to właśnie tutaj, America zaczyna irytować. Nie dość, że trzyma w niepewności obu panów, którzy są w niej szaleńczo zakochani, to do tego jeszcze odniosłam wrażenie, że bawi się ich uczuciami. ,,Jak jeden mnie odtrąci, pójdę do drugiego”, ,,Jak książę nie będzie mnie chciał to zawsze Aspen zostaje” – takie właśnie myślenie bohaterki było niewyobrażalnie denerwujące. Niby taka dojrzała, odważna, pewna siebie, a bawi się czyimiś uczuciami jak pierwszorzędna zołza.

,,- Czuję się okropnie głupia. 

- Nie jesteś głupia. 

- Owszem, jestem. 

- Mer, czy uważasz, że ja jestem mądry? 

- Oczywiście. 

- Bo jestem. I jestem o wiele za mądry na to, żeby zakochać się w głupiej dziewczynie, więc można od razu to wykluczyć.”

I to by było na tyle, jeśli chodzi o rzucające się w oczy wady. Styl autorki nadal jest przyjemny w czytaniu, jak już wspominałam wszystkie trzy części podtrzymują ten sam dobry poziom, akcja jest dynamiczna i tylko momentami wiało nudą, ale nie na tyle, żebym miała się zniechęcać. Polityczne zmagania jak dla mnie były dość interesująco opisane, choć można by podać więcej szczegółów. Każdy z bohaterów nadal odgrywa znaczącą rolę i w końcu można było poznać sekrety co poniektórych.

Wątek romantyczny, pomimo irytującej bohaterki, nie był męczący. Można było dostrzec, że uczucia pomiędzy Maxonem a Americą coraz bardziej dojrzewają, jednakże nadal jest to utrzymywane w wątpliwej atmosferze – szczególnie końcówka. I właśnie to jest w tej serii najlepsze: pomimo tego, że jest oczywistością jak cała seria się skończy to czytelnik i tak ma wątpliwości podczas poznawania historii czy wszystko zakończy się tak jak przewiduje.

Dlatego podsumowując Elita, pomimo tego małego acz znaczącego mankamentu, jest dobrą kontynuacją, podtrzymującą momentami w napięciu – bo w końcu to czy będą razem czy nie, w pewien sposób wprawia w nerwowość. Jak najbardziej polecam całą serię romantyczkom - na pewno się nie zawiedziecie.

,, - Jak to jest być zakochanym? (...) 

- To najcudowniejsza i najokropniejsza rzecz, jaka ci się kiedykolwiek może przydarzyć – powiedziała po prostu. – Wiesz, że znalazłaś coś niesamowitego i chcesz zatrzymać to na zawsze, a każda sekunda, przez którą to posiadasz, to coraz większy strach, że możesz to stracić.”