,,Gringo wśród dzikich plemion" Wojciech Cejrowski

Jest to książka przygodowa i podróżnicza. Mądra, a jednocześnie pełna humoru. Sprawia, że Czytelnik zaczyna się głośno śmiać. Jest to także album niezwykłych fotografii z wypraw w najdziksze rejony świata. Wojciech Cejrowski zabierze Państwa na wyprawę do ostatnich dzikich plemion.

Pierwsze egzemplarze Gringo wśród dzikich plemion trafiły do księgarń w dniu moich urodzin w czerwcu 2003 roku. Egzemplarz nr 500.000 zaksięgowano jako sprzedany w czerwcu 2011. Osiem lat na rynku i wciąż na listach bestsellerów. Złota książka!

Pół miliona egzemplarzy to w Polsce nakład kolosalny - dlatego świętujemy i dlatego wymieniliśmy okładkę na złotą. Złota książka - jak złota płyta.

Często mi Państwo mówią, że lekko się czyta. Wiem, ale jeśli ktoś myśli, że to dlatego, że mam lekkie pióro, to ciężko się myli - ja tę książkę pisałem z mozołem przez trzy lata. Czyta się lekko, bo jest wypracowana, wycyzelowana, a właściwie... wypocona. Wspominam o tym nie po to, żeby się użalać, ale po to, by ktoś, komu teraz idzie pod górkę, wiedział, że wysiłek popłaca. Nie ustawajcie w drodze! I bądźcie cierpliwi - na dobre owoce warto czekać latami. Ja na przykład czekam sobie teraz na ten moment, kiedy przekroczymy milion. Czekam - i nigdzie mi się nie śpieszy.

Wojciech Cejrowski

Komentarz: Jestem święcie przekonana, że każdy z Was widział choć jeden odcinek programu podróżniczego ,,Boso przez świat” Wojciecha Cejrowskiego. I zapewne wszyscy dostrzegli specyfikę przedstawiania przez niego faktów z różnych krajów. Można by powiedzieć, że wszelkie zawiłości przekłada na chłopski rozum z wielką szczyptą humoru.

,,- Opowiadasz dobre rzeczy? 

- Opowiadam wszystko. Tak jak to widziałem. Czasami tylko mylę tropy, żeby tu nie przyjechało więcej białych. 

- A dlaczego? Biali są źli? 

- Biali wprawdzie nie jedzą ludzi, ale… pożerają dżunglę. 

- Nie wszyscy, gringo, ty nie pożerasz. Raczej ona pożera ciebie.”

Dlatego też jako wielka fanka pana Cejrowskiego i zarazem za namową mojego wujka, sięgnęłam po jedną z jego książek. Moje pierwsze reakcje po przeczytaniu pierwszych stron: niekontrolowany śmiech, podziw dla lekkości czytania oraz konieczność podzielenia się każdym zdaniem z moją mamą. Nawet jeśli mnie nie słuchała, to i tak jestem jej wdzięczna, że była pod ręką. XD

Pierwszy raz w swoim życiu, sięgnęłam po książkę – nie wiem, jak ją określić… turystyczno-przygodową? Podróżniczą? Komedią realistyczną??? Cóż, zapewne to wszystko razem wzięte. Właśnie przez to, trochę się obawiałam, że nie przypadnie mi do gustu.... Na szczęście, moje obawy były głupie, bo pochłonęłam ją w błyskawicznym tempie.

A skąd w ogóle pomysł, żeby urozmaicić sobie gatunki powieści? To wszystko przez obietnicę. Złożoną sobie. Wiem, wiem, kiepsko to wymyśliłam, bo mogę jakoś obejść tą przysięgę i nikt się nie nawet nie dowie… Oprócz mojego sumienia, które z czasem da mi wycisk. Lecz skoro piszę to teraz na blogu, to będę mieć za świadków Was wszystkich. J Liczy się, prawda?

,,Dwoje ludzi patrzy na to samo, a widzi dwie różne rzeczy – oto niezgłębiona tajemnica ludzkiej duszy.”

Wracając do ,,Gringo wśród dzikich plemion”, to pomimo moich obaw już od wypożyczenia książki z biblioteki paliłam się z entuzjazmu, aby zacząć ją czytać. Jedna rzecz mnie tylko zawiodła: na okładce pisze na takim czerwonym stempelku, że edycja jest nasączona olejkiem zapachowym. Wąchałam kartki i czułam jedynie narkotycznie uzależniającą woń starych ksiąg. Żadnej dzikiej woni z lasów deszczowych. Zapewne to przez to, że powieść liczy już sobie parę lat i wielu ludzi przede mną ją wypożyczało… Ale pomimo tego! Zawód jest.

,,- Tak. Możesz też przejść przez te drzwi, ale przedtem musiałbyś wstąpić do naszego Kościoła. 

- A mógłbym mieć potem dwie żony? 

- Zastanówmy się… Owszem. Pod jednym warunkiem: że pierwszą weźmiesz sobie ładną, ale głupią, a tą drugą do pary będę ja.”

Na tym się kończą wady i zaczynają zalety. Tak jak wspominałam czytało mi się bardzo lekko wypociny pana Cejrowskiego i pomimo mojej niezbyt dużej wiedzy o kulturach w innych krajach, wszystko zostało taj ujęte, że czułam się jakbym sama się tam znajdowała. Jakieś nieznane sprawy, jakieś nieścisłości szybko się rozwiązywały, a kiedy nasz autor podawał przykłady zachowań ,,dzikich” to porównywał je z Polską lub innymi ,,cywilizowanymi” państwami. Wszystko tak na chłopski rozum, żeby każdy mógł zrozumieć.

,,Pierwszy kontakt z Dzikimi jest zawsze bardzo uciążliwy. Trzeba się uzbroić w masę cierpliwości. I poczucia humoru. Biały w indiańskiej wiosce to coś jak lądowanie UFO albo kino objazdowe.”

Co do historii przez niego opowiadanych, to każda z nich zawierała na końcu morał i jednocześnie przestrogę dla przyszłych podróżników. Najbardziej w pamięci zakodowały mi się opowiastki m.in. o Gwatemalczykach, którzy jeśli czegoś nie wiedzą, to kłamią, ale kłamią tak, aby obcokrajowiec wiedział, że to kłamstwo lub o motylach, które teraz uważam za zagrożenie numer jeden w dżungli. Strzeżcie się motyli!!!

Dodam jeszcze, że to było niesamowite uczucie, tak móc poznać zasady działające w innych zakątkach świata. Indianie i ich kultura, tradycja, codzienne zachowania, zafascynowały mnie nie mało. Przyznaję, że poczułam nawet odrobinę zazdrości, że są tak blisko z naturą i są prawdziwie wolni. Bo w końcu wolność jest w naszym współczesnym świecie pojęciem względnym, ale zawsze najważniejszym.

,, - Wy Biali, znajdujecie swoje szczęście w ruchu, a my w bezruchu. Wy ciągle musicie coś zmieniać, porządkować, ulepszać, a my poszukujemy stanu ukojenia… I kiedy go znajdziemy, to wolimy się nie poruszać, żeby czegoś nie zepsuć.”

,,Gringo wśród dzikich plemion” czytałam rozemocjonowana i oddaję pełen ukłon czci autorowi, który wie jak zaszczepić w czytelniku chęć przeżycia przygody. Polecam podróże Wojciecha Cejrowskiego każdemu w postaci książkowej jak i telewizyjnej. ^^

Przykład chłopskiego rozumu XD