,,Przez bezmiar nocy" Veronica Rossi

TOM II

Przeżyli eterowe burze, ale czy ich uczucie przetrwa bezmiar nocy?

Po miesiącach rozłąki Aria i Perry znów są razem, lecz ich wspólna przyszłość jest niepewna. Perry, nowy Wódz Krwi plemienia Fal, musi walczyć o zaufanie swoich ludzi. Aria zaś prowadzi sekretną misję. Do tego gwałtowność burz eterowych się nasila, a niekończący się półmrok spowija ziemię. Aria i Perry mają coraz mniej czasu, by odnaleźć Wielki Błękit. Czy zdążą, zanim bezlitosny żywioł zniszczy ich świat i marzenia o wspólnej przyszłości?

Komentarz:

,,Tracimy i tracimy, ale nadal tu jesteśmy. Trzęsiemy się, stojąc w miejscu i boimy się cokolwiek zrobić. Mam już dość tkwienia w miejscu tylko dlatego, że nie wiem, czy istnieje coś lepszego. Musi istnieć! W przeciwnym razie czy jest jakiś sens? Teraz mogę przynajmniej coś z tym zrobić. I zrobię.”

To co mnie najbardziej rozbawiło w kontynuacji książki ,,Przez burze ognia” to zapewne okładka. Oczywiście, przy obu powieściach są bardzo pięknie zrobione. Na pierwszej mamy kroczącą z pewnością siebie dziewczynę, a na drugiej mężczyznę( nastolatka), który swoje spojrzenie utkwił… No właśnie. Gdzie? Z romantycznego punktu widzenia można by powiedzieć, że wpatruje się w dziewczynę, ale jego oczy mówią jak dla mnie coś zupełnie innego. Między innymi: ,,Co ja tu robię? Na co ja patrzę? I o co w ogóle chodzi?”.

Dlatego za każdym razem, kiedy patrzyłam na okładkę to nie mogłam się powstrzymać przed prychnięciem.

,,Wiesz co jest gorsze od milczącej Arii? Gadka szmatka Arii.”

Jak wiadomo po wyglądzie zewnętrznym się nie ocenia, tak więc teraz chciałam przejść do najważniejszej części, czyli zawartości powieści. Już na pierwszy rzut oka dostrzegłam, że bohaterowie stali się bardziej dojrzali, a ich charaktery zostały dokładniej zarysowane. To samo się tyczy fabuły, która przez pierwsze rozdziały jest skupiona na chłodniejszych relacjach Perry’ego i Arii, a w dalszych koncentrujemy się na zawrotnej akcji, przez którą nie mogłam odłożyć książki, bo musiałam dowiedzieć się jak to wszystko się skończy.

,,Przywódcy muszą widzieć jasno w ciemności, Peregrine. Ty już to potrafisz.”

Wątek miłosny może się za bardzo nie przypodobać romantykom – osobiście ubolewałam nad tym. A to z tego powodu, że nasi bohaterowie zostają wystawieni na próby. Perry jako nowy Wódz Krwi plemienia Fal, musi zadbać o potrzeby ludu i przekonać ich, że zasługuje na dowództwo. Zaś Aria ma za zadanie odnalezienie Wielkiego Błękitu, bo inaczej Talona (bratanka Perry’ego) spotka śmierć.

,,Miłość to niesforny ptak, którego nikt nie może oswoić.”

Oboje na swoich drogach napotykają wiele niebezpieczeństw i wątpliwości, które zakradają się do ich serc. Odnajdują niespodziewanych sojuszników, a niektórzy przyjaciele stają się przeciwnikami. Dlatego podsumowując: ich miłość jest wystawiona na próbę.

,,Miłość jest jak morskie fale, czasem delikatna i dobra, czasem gwałtowna i straszna, ale nie ma końca, jest silniejsza niż niebo i ziemia i wszystko, co je dzieli.”

Wspominając jeszcze o rzeczach, które dość mocno mną wstrząsnęły, to pierwszą z nich są: informacje o Wielkim Błękicie. Jak się okazuje jego położenie zawiera wiele ,,haczyków” bardzo znaczących dla głównych bohaterów. Drugą z nich są niespodziewane akcje, gdzie główne role odgrywają Liv( siostra Perry’ego) i Cinder(chłopiec zagadka władający nad eterem). Szczerze powiedziawszy chciałabym poznać więcej szczegółów ich przeszłości, ale czy to się uda przy następnej części? Wątpię…

,,- Denerwuję się, kiedy patrzysz na mnie tymi swoimi oczami.

- Innych nie mam.

- Nie chciałam przez to powiedzieć, że mi się nie podobają.”

Bądź co bądź ,,Przez bezmiar nocy” mile mnie zaskoczyło, ponieważ akcja jest tak samo interesująca i żywa jak w pierwszej części, a co najważniejsze – nie nudzi.

Wypatruję niecierpliwie zwieńczenia trylogii ^^.

,,Naprawdę wierzysz w sprawiedliwość w obliczu końca świata?”