,,Więzień Labiryntu" James Dashner

TOM I WIĘZIEŃ LABIRYNTU

Kiedy Thomas budzi się w ciemnej windzie, jedyną rzeczą którą pamięta jest jego imię. Nie wie kim jest ani dokąd zmierza. Jednak to nie wszystko - kiedy winda się zatrzymuje i drzwi się otwierają jego oczom ukazuje się grupka dzieciaków, która wita go w Strefie - otwartej przestrzeni otoczonej murami znajdującej się w samym centrum przerażającego i tajemniczego Labiryntu.

Podobnie jak Thomas, żaden z obecnych tu chłopców nie wie dlaczego tu jest oraz jak się tu dostał. Wszyscy wiedzą natomiast, że każdego ranka, gdy kamienne mury otaczającego ich Labiryntu rozsuną się, zaryzykują swoje życie by się tego dowiedzieć, nawet za cenę spotkania ze Strażnikami - pół-maszynami, pół-bestiami, przemierzającymi jego mroczne korytarze.

Komentarz: „Miło cię poznać, sztamaku. Witaj w Strefie.”

Zapewne wszyscy już słyszeli o Więźniu Labiryntu – jedni widzieli filmową adaptację, drudzy przeczytali całą trylogię, a jeszcze inni dopiero się do tego zabierają, żeby sprawdzić cały ten fenomen. Przyznam bez zażenowania, że najpierw obejrzałam film i nie żałuję, że tak postąpiłam, bo świetnie się bawiłam w kinie, a historia jak najbardziej przypadła mi do gustu, przez co po kilku miesiącach, mogłam w końcu uzupełnić z ciekawością szczegóły, które scenarzyści i reżyser pominęli, a które w dość DUŻYM stopniu różniły się z książkową wersją.

Dlatego co mogę takiego powiedzieć o  książce? Bez dwóch zdań styl autora jest lekki, przyjemny w czytaniu i przede wszystkim wciągający. Pomimo tego, że wiedziałam jak się to wszystko potoczy i jak się zakończy, to cała ta historia ponownie mną zawładnęła i pochłonęła całkowicie moją uwagę. Czytałam bez wytchnienia, z niecierpliwością odkrywając i tak już poznane przeze mnie tajemnice oraz strasznie się emocjonowałam przy niektórych wydarzeniach, które w filmie zostały przeinaczone albo pominięte.

Fabuła jak najbardziej zasługuje na pochwałę, ponieważ autor w niesamowity, oryginalny, a zarazem w dość niepokojący sposób stworzył i przedstawił realia życia w labiryncie. Począwszy od używania przez Streferów unikatowej gwary (która z początku była przytłaczająca, ale później czytelnik już się do niej przyzwyczaja i rozumie większość pojęć), przez pokazanie uporządkowanego życia w bezpiecznej Strefie, gdzie wszyscy pełnią jakieś ważniejsze lub mniej ważne role, a zakończywszy na samym labiryncie, gdzie bohaterowie codziennie poszukują wyjścia i muszą unikać niebezpiecznych stworów (Bóldożerców), które zawsze przy pojawieniu się budziły we mnie ciarki. Wszystko to poznajemy poprzez nowego przybyłego do labiryntu Thomasa, który jako główny bohater odznacza się wyjątkową bystrością, pewnością siebie i chęcią pomocy wszystkim w wydostaniu się z labiryntu.

„Zapomni o wszystkim, co dziwne. Zapomni o wszystkim, co złe. Zapomni o tym i nie spocznie, dopóki nie rozwiąże tej zagadki i nie znajdzie stąd wyjścia.”

Osobiście uważam, że James Dashner podołał w napisaniu ciekawej i niebanalnej historii. Fantastycznie wykreował przedstawiony świat, poprowadził dość dynamicznie akcję, dzięki czemu nie ma szans na nudę, stworzył różnorodne postaci, które czytelnik jest w stanie polubić i się do nich przywiązać, a do tego w dość emocjonujący sposób ukazywał poszczególne tajemnice.

Po obejrzeniu filmu i późniejszym przeczytaniu książki, jestem w stanie stwierdzić, że bardzo się od siebie różnią szczegółami, ale to nie oznacza, że któraś z wersji jest gorsza. Wręcz przeciwnie, zarówno film jak i książka mają swoje uroki i obie dobrze przedstawiają cały sens historii. Podziwiam reżysera, że udało mu się w taki poniekąd logiczny sposób zebrać wszystko w całość i zmienić to na potrzeby widzów, a z drugiej strony podziwiam właśnie pisarza za napisanie czegoś oryginalnego z pazurem. Oboje dobrze się spisali, dlatego polecam i obejrzenie i przeczytanie Więźnia Labiryntu. Przygoda i rozbuchana wyobraźnia: zapewniona!

„-Jasna cholera, boję się. 

-Jasna cholera, jesteś tylko człowiekiem. Powinieneś się bać.”