,,Pułapka Tesli" Andrzej Ziemiański

Ziemiański jak trójkąt bermudzki po raz kolejny wciąga czytelnika w swoje historie. Bawi się jego wiedzą i niewiedzą o świecie. Dużo w tym wszystkim Wrocławia, miasta, które zdawałoby się dobrze znamy, a jednak poznajemy na nowo trzymając się śladów Autora.

Tutaj czas nie ma granic i ram. Gdzieś w tle przechadza się Amy Winehouse. Lars Ericsson poszukuje partnerów w dalekiej Japonii, a Nikola Tesla próbuje walczyć o swoje patenty z Bellem i Edisonem.

Prawdziwe testosteron story z intrygującą pułapką w tle.

Komentarz: Kiedy człowiek nie wie co wypożyczyć z małej biblioteki, bo większość nowości już czytał, to chwyta po byle co, byleby było względnie ciekawe i umiliło jego czas. W ten oto dziwny, niepochlebny sposób postanowiłam przeczytać Pułapkę Tesli…

Jak do tej pory, nigdy nie czytałam żadnych wypocin Ziemiańskiego, chociaż jego nazwisko nie jest mi obce. Już od jakiegoś czasu gdzieś tam w tle, woła do mnie Achaja, żeby zwrócić jej należytą uwagę, ale ja na upór zwlekam. I tak zamiast czegoś ambitniejszego, padło na zbiór krótkich opowieści, które, o, dziwo!, całkiem przyjemnie mi się czytało.

Owszem, są te lepsze opowiastki, które bardziej przypadły mi do gustu i są to między innymi: Polski dom – bardzo króciutki, ale za to bardzo wartościowy; Pułapka Tesli – świetna teoria spiskowa na temat jednego z największych geniuszy, autor w bardzo intrygujący sposób ukazał historię oraz sytuację Tesli, a dodatkowo fantastycznie połączył przeszłość z wydarzeniami teraźniejszymi; i oczywiście, najlepszą historią, która zasługiwałaby na dłuższą i zawilszą fabułę jest opowiadanie: A jeśli to ja jestem Bogiem?. Akcja kręci się wokół lekarza, który ma zdolność kreowania własnych snów i dzięki temu pomaga pacjentom w wykreowaniu własnej sennej rzeczywistości, by oderwać ich od brutalnej jawy. Jak dla mnie, pomysł genialny.

Tak jak zdarzają się perełki, tak również są niewypały. Wypasacz jest historią dość bardzo nierealną i TAK dziwną, że nie wiedziałam co o niej sądzi. Wyzwalała we mnie przede wszystkim obrzydzenie oraz fascynację, a ogólne podsumowanie tej opowieści to: TO. JEST. CHORE. Przy Chłopaki, wszyscy idziecie do piekła bawiłam się średnio, dlatego tą opowiastkę zaliczyłabym raczej pod kategorię: obojętne. Okej, pomysł nawet fajny, ale wykonanie było zbyt chaotyczne.

Ogólnie rzecz biorąc styl autora był lekki i przyjemny w czytaniu – jestem ciekawa czy tak samo wypada przy Achai. Bohaterowie jak na takie krótkie story są dobrze dopracowani, a ilość lepszych opowiastek przeważa nad tymi słabszymi, dlatego ogólnie książka wpasowuje się w ocenę dobrą. Polecam osobom, które mają ochotę na krótsze historyjki oraz na luźniejsze popołudnia.