,,Zabójczyni i Czerwona Pustynia" Sarah J. Maas

OPOWIEŚĆ II ZABÓJCZYNI

Celaena Sardothien, zabójczyni znana na całym kontynencie, wyrusza w podróż, która ma odmienić jej życie. Okaleczona i upokorzona przez swojego Mistrza, zostaje wysłana na szkolenie daleko na południe, do sessiz suikast – okrytych złą sławą Milczących Zabójców. By wypełnić zadanie, Celaena musi zdobyć list polecający od samego Niemego Mistrza, a nie będzie to łatwe zmuszona będzie stawić czoła nie tylko morderczym przygotowaniom, ale również zabójczemu dla przybysza z dalekiej północy pustynnemu klimatowi.

Komentarz: ,,Wróg dysponował dwustoma ludźmi. Jeden wojownik niewiele znaczył wobec takiej przewagi, ale przecież nie na darmo była Celaeną Sardothien. To musiało mieć jakieś znaczenie. To na pewno miało znaczenie.”

Po przeczytaniu trzech z czterech krótkich opowiastek, których akcja rozgrywa się kilka lat przed Szklanym Tronem, wysunęłam dwa wnioski. Pierwszy, skupia się na stronie technicznej, tudzież kiedy czytelnik zapoznaje się kolejno z opowiadaniami o młodszej wersji zabójczyni zauważa, że równie dobrze mogłyby być jedną książką – która nie dość, że wyszłaby znacznie taniej, to do tego prezentowałaby się zacniej.

Zaś drugim wnioskiem, tym razem dotyczącym fabuły, jest stwierdzenie, że Czerwona Pustynia jak na razie (na razie, ponieważ za niedługo chwycę za ostatni tomik) okazała się najbardziej interesującą i zjawiskową historyjką. Niektórzy mogą się zapytać: dlaczego? Dlaczego akurat pustynia, gdzie nie ma Sama oraz miłosnych uniesień przemieszanych z sarkazmem? Odpowiedź jest tylko jedna: chodzi o samą przygodę.

Jeśli autorka potrafi w znakomity sposób wzbudzić w czytelniku pasję z samej akcji, czających się niebezpieczeństw oraz nierozwiązywalnych intryg, to wątek miłosny jest niepotrzebny. Oczywiście, nie jest tak, że nie brakowało mi romansów i sprzeczek pomiędzy Celaeną i Samem, ale tutaj nie rzucało się to aż tak w oczy. Miłostki zostały zastąpione równie emocjonującą przygodą.

,,Jeśli nauczysz się znosić swój ból, będziesz w stanie przetrwać wszystko. Niektórzy ludzie wchłaniają cierpienie, przyzwyczajają się do niego, a nawet zaczynają je kochać. Inni pogrążają się w rozpaczy lub jakoś o nim zapominają. Jeszcze inni przekuwają swój ból w gniew.”

Sarah J. Maas nie byłaby sobą, gdyby nie ukazała w naszej ulubionej bohaterce wszystkiego co najlepsze związanego z profesją zabójcy. Było dużo pojedynków – z bronią i bez – ciężkich treningów oraz pełno logicznego myślenia. Sarkazm w żadnym przypadku nie zanikł, czego dowodem były dogryzki pomiędzy Celaeną a jej nowo poznaną znajomą. Do tego dochodzą sytuacje, które w Szklanym Tronie oraz Koronie w Mroku były wspomniane lub przytoczone przez bohaterkę w luźnych rozmowach. Po prostu uczta dla fanów!

Nowe postacie okazały się intrygujące i automatycznie przywiązałam się do nich – mam nadzieję, że autorka w następnych częściach o Zabójczyni napomknie o Milczących Zabójcach. Dobrze jest też wspomnieć o wątku spiskowym, który nie był aż tak oczywisty do odkrycia i zakończył się w dość niespodziewany sposób.

Dlatego, podsumowując Czerwona Pustynia pomimo małej ilości stron (mniej więcej 130) była prawdziwym rarytasem i zapewniła mi dobrą zabawę. Polecam wszystkim fanom Celaeny Sardothien i radzę najpierw przeczytać wcześniejszy tomik opowiadań, czyli Zabójczynii Władca Piratów.

,,Wiedział, że słowa mogą okazać się równie groźne, jak stal.”