,,Pandora" Anne Rice

TOM I NOWE KRONIKI WAMPIRÓW

Rice powraca do źródła, do tematu swoich najlepszych dzieł, a więc seksownych i niezwyciężonych wampirów. Tytułowa bohaterka jest dobrze urodzoną, zmysłową i nieustraszoną kobietą z Rzymu Augusta, która przyjmuje imię mitologicznej Pandory, otwierającej własną puszkę z niespodziankami. Siedząc w kawiarni we współczesnym Paryżu, Pandora podejmuje wyzwanie, jakim jest podsumowanie własnej historii. Błyskotliwa narracja zapiera oddech w piersiach!

Komentarz: ,,Wszystko, co najgorsze, przychodzi niespiesznie, ale z czasem mija.”

Wywiad z wampirem Anne Rice był książką przemyślaną, błyskotliwą, nawiązującą do historii nie tylko Stanów Zjednoczonych, ale też krajów europejskich, a przede wszystkim jako powieść odznaczała się interesującą fabułą. Dlatego bez żadnych oporów chciałam spróbować inne dzieło autorki. I tak padło na Pandorę. Wybrałam ją nie tylko ze względu na to, że zaczyna nowy a zarazem nawiązuje do poprzedniego cyklu z wampirami. Przede wszystkim jako maniaczka poznawania mitologii, najbardziej greckiej, zaintrygowało mnie połączenie z Pandorą, dziewczyną która uwolniła na nasz świat same nieszczęścia.

Zatem naszą główną bohaterkę poznajemy, kiedy dopiero zabiera się za spisywanie swojej przeszłości w dziennikach. Na początku była do tego pomysłu zniechęcona, lecz po chwili uznała to za świetny pomysł i tak właśnie wkraczamy w świat starożytnego Rzymu, gdzie brutalność i intrygi były na porządku dziennym.

Jeśli ktoś jest miłośnikiem historii starożytnej lub potrzebuje jakichś materiałów na wypracowanie dotyczące życia codziennego w tamtych czasach, to ta książka się nada. Nie dość, że mamy tutaj nawiązania do tamtejszej polityki, gospodarki oraz religii, to do tego jeszcze mamy przedstawioną przykładową zamożną rodzinę, dzięki której możemy na wszystko spojrzeć obiektywnym okiem. Sama bohaterka jest kobietą inteligentną oraz sprytną, lubiącą zgłębiać tajemnice filozofii oraz historię świata, dlatego też czytelnik zyskuje jeszcze więcej informacji, jeśli mu na tym zależy.

Narracja, jak to bywa w książkach pisanych na podobiznę dziennika, jest widziana w pierwszej osobie przez Pandorę, a jak już wspominałam jest ona osobą elokwentną i ciekawą świata, przez co musimy bardzo skupiać naszą uwagę na czytaniu, bo inaczej w ogóle jej nie zrozumiemy. Książka jest w niektórych momentach ciężka w czytaniu i trudno mi się przez te fragmenty brnęło, a czasem też wiało nudą.

Powiem również, że troszkę się zawiodłam jej historią, bo wyobrażałam sobie jakąś pasjonującą przygodę w której przez przypadek zostanie zamieniona w wampira. Sądziłam, że jej przemiana nastąpi gdzieś na początku powieści, ale autorka (może słusznie) zrobiła skupiając się na opisywaniu życia codziennego bohaterki, ponieważ dzięki temu mieliśmy jasną wizję całej sytuacji. Gdy Pandora zostaje przemieniona to również nie było jakiegoś wielkiego zaskoczenia jak w Wywiadzie z wampirem. Po prostu stało się i już. Bohaterka nie panikowała, przyzwyczaiła się do tego błyskawicznie i żyła dalej ze swoim ukochanym Marcusem.

,,Jakże jest śmieszny i obcy życiu człowiek, który dziwi się jakiemukolwiek zdarzeniu w życiu.”

A, właśnie! Dostąpił mnie jeszcze jeden zawód m.in., moim głównym celem czytania tej książki było poznanie przyczyny, dlaczego wybrała imię Pandora. Więc  czekałam cierpliwie i czekałam, czekałam… A gdy nadeszła w końcu ta chwila to okazało się, że to była mała wzmianka. Zrozumiałam to tak, że bohaterka wybrała to imię spontanicznie i nie doszukałam się w tym żadnych ukrytych metafor. Nie wiem, może znaczenie było tak głębokie, że nie potrafiłam go dostrzec, a może jedynie chodziło o niespodzianki jak to w opisie podali. NIE WIEM!

Dlatego jeżeli macie ochotę na poznanie dokładniej starożytnego Rzymu i mechanizmów tam panujących to jest to książka dla Was. A jeśli ciekawi Was tytuł i chcecie poznać dlaczego przybrała takie imię, to też przeczytajcie. A gdy odkryjecie to ukryte znaczenie, proszę, natychmiast mi o nim powiedzcie.

,,Rezygnacja wymaga siły woli, tej potrzeba stanowczości, która opiera się na wierze zakorzenionej w czymś, w co można wierzyć.”