,,Wilczyca" Katarzyna Berenika - Miszczuk

TOM II

Margo Cook oraz Max Stone sądzą, że ich życie wróciło do normy. Pracownicy Instytutu – organizacji prowadzącej eksperymenty na młodzieży mieszkającej w Wolftown – nie interesują się już poczynaniami grupy nastolatków. Margo nie czuje działania wilczej szczepionki, a Ivette powoli wraca do zdrowia.

Nagle w spokojnej leśnej okolicy pojawiają się ślady brutalnie zadawanej śmierci, przewodzące na myśl atak dzikiego zwierzęcia. Czy stoi za tym Instytut, czy może któryś z wilków? Jaki sekret skrywa Aki? Dlaczego mimo ostrzeżeń policji krąży po lesie? I z jakiego powodu Max nagle zaczyna się zmieniać?

Margo ponownie będzie musiała zmierzyć się z niebezpieczeństwem.

Komentarz: Przyznaję ze szczerym sercem, że książka spełniła wszelkie moje oczekiwania. Zarówno pod względem fabuły, zaskakującej akcji, humoru, ciętych ripost, miłosnych wzniesień i upadków oraz intryg, które pojawiają się prawie na każdym kroku.

Tak jak przy każdej powieści Katarzyny Bereniki – Miszczuk( a raczej tych które przeczytałam) jestem mile zaskoczona jej wyjątkowym stylem pisania i przedstawiania historii ze strony dość specyficznych bohaterek. Kiedy przeczytałam ,,Wilka” mogłam dostrzec, że powieść została napisana przez młodą i niedoświadczoną osobę, co objawiało się w szybkiej akcji i niemożności odczuwania tych samych emocji co Margo. Oczywiście, to nie oznaczało, że ,,Wilk” był jakąś katastrofą. O nie!

Był prawdziwą ucztą dla mojej wyobraźni.

Druga część, która została napisana kilka lat( bodajże trzy, cztery lata) później, mogła(podkreślam: mogła) oznaczać że style pisania autorki znacznie się zmienił i sposób pisania będziemy w zupełności odstawał od ,,Wilka”. Na szczęście tak nie było!

,,Wilczyca” dorównuje swoją niezwykłością pierwszej części, co za tym idzie, czyta się ją z przyjemnością. Choć muszę przyznać, że charakterek Margo został troszkę przytemperowany, przez co jest mniej ciętych uwag.

Co do samej fabuły, to tak jak wspominałam w recenzji do trylogii Najmroczniejsze Moce Kelley Armstrong, naruszane są tu tematy modyfikacji genetycznej. Tym razem napotykamy wraz z główną bohaterką dziwnego, zmodyfikowanego wilkołaka, który stanowi zagrożenie dla wszystkich mieszkańców Wolftown. Jak łatwo się domyślić maczał w tym palce Instytut, który – niestety! – nie ma zamiaru zostawić w spokoju watahę wilków z Wolftown. Tylko pytanie teraz brzmi: czy zmutowanym potworem jest ktoś z watahy? Czy nierozgarnięty Aki ma z tym coś wspólnego?

Skoro już wspomniałam o jednym z moich ulubieńców, Akim, który na każdym kroku najchętniej pakowałby się w kłopoty, tak samo jak Azazel(bohater trylogii ,,Ja, diablica” tej samej autorki). Oboje wymyślają zawsze takie plany, które kończą się kompletną klapą, ale sama ich istota, jest powodem do śmiechu i mechanicznym klepnięciem się w głowę. Tak było w moim przypadku, za każdym razem kiedy Aki wyskakiwał z ładunkami wybuchowymi( ten koleś ma klasę!). Jego charakter jest dość specyficzny, a chamskie odzywki stanowią 1/3 humoru książki.

Pozostałe elementy, dzięki którym na pewno się uśmiejemy to komentarze Margo oraz sytuacje tak mało prawdopodobne, ale zarazem tak nadzwyczajne.

Co do Margo i Maksa, to ich miłość natknie się na wiele przeszkód i komplikacji. Ale dzięki temu ich uczucie jeszcze bardziej się wzmocni.

,,Wilczyca” jest wspaniałą książką i szczerze powiem, że z chęcią przeczytałabym trzecią część – gdyby oczywiście powstała. A tak, to z niecierpliwością będę czekać na inne powieści Katarzyny Bereniki- Miszczuk i przez ten czas zapewne powrócę wielokrotnie do jej książek.

Cóż, chyba się uzależniłam…