,,Chłopcy 2. Bangarang." Jakub Ćwiek

TOM II CHŁOPCY

Wrócili!

Dzwoneczek i jej banda wyrośniętych, wiecznie niedojrzałych Chłopców po raz kolejny pokazują, że nie da się oddzielić dobrej zabawy od solidnych kłopotów. I nieważne, czy to klubowy Zjazd, motocyklowa wycieczka do pobliskiego miasta czy pozornie leniwe popołudnie w opuszczonym Lunaparku – każdy dzień to nowa przygoda, a na końcu czai się ta największa. I najbardziej przerażająca. Śmierć…

Droga znowu wzywa, nie ma odwrotu ani chwili na oddech. Tylko co jeśli tym razem wiedzie wprost do znienawidzonej dorosłości?

Komentarz: Wrażenia po przeczytaniu drugiej części ,,Chłopców” mogę określić mianem niezapomnianych. Po raz drugi zostałam dogłębnie wstrząśnięta historią, którą opisał Jakub Ćwiek oraz już nie mogę się doczekać kontynuacji.

,,Skróty bywają przydatne, ale tylko wtedy, gdy cel jest ważniejszy niż droga.”

Tym razem czytając mogłam odczuć więcej dojrzałości oraz zmian, które zachodziły w Zagubionych Chłopcach. Nie jest tak, że stali się w pełni dorosłymi na umyśle mężczyznami. O nie! Nadal jest pełno ostrych żartów, głupich pomysłów oraz gier i zabaw z ostrymi narzędziami w roli głównej. Ale trzeba przyznać, że jakaś zmiana zaszła. W szczególności podkreślona na samym końcu.

Tak, niestety, nie wybaczę autorowi książki za takie zakończenie. Jeśli w przypadku finiszu pierwszej części byłam już lekko nabuzowana i poddenerwowana, to teraz mogę określić swój stan jako kompletny kataklizm! Po prostu to jest nie do przyjęcia, aby skończyć powieść w tak ważnym momencie! Tak więc bez wytchnienia czekam na trzeci tomik.

,,Dziewięćdziesiąt procent męskich problemów załatwia się po pijaku, mała. Reszta to te, gdzie w grę wchodzą noże.”

Co do fabuły, to w dużej mierze(ale nadal nie wystarczającej) możemy poznać znaczące szczegóły z przeszłości Chłopców i Dzwoneczka oraz to co wzbudziło we mnie miły zachwyt to przedstawienie krótkiej historii z Piotrusiem Panem w roli głównej(nie wiem, którą wersję bardziej preferuję, tą Kędziora czy Mamy… Może obie?). Jeśli idzie o teraźniejsze czasy to możemy zapoznać się ze Zjazdem, który jest organizowany w Drugiej Nibylandii. To co mnie najbardziej zaskoczyło to zapewne ilość Chłopców, która pozjeżdżała się z różnych zakątków świata, aby uczestniczyć w tak doniosłym wydarzeniu. Dzięki temu możemy poznać naprawdę świetne nowe postacie, które zapadną w pamięci, przykładowo Castor – szybko go polubiłam, a jeszcze szybciej znienawidziłam.

,,Zrobienie z Kędziora organizatora atrakcji było atrakcją samą w sobie.”

Jednakże niespodziewanie cały Zjazd przekształca się w buntowniczą rewoltę(w detale nie będę się wdawać, bo zniszczyłabym wiele niespodzianek). A Dzwoneczek jak na złość wyjechała, aby załatwić kredyty na odbudowę wesołego miasteczka. Tak, właśnie tak, nasza droga Mama postanowiła rozkręcić własny biznes, ponieważ póki nie można korzystać z magicznego narkotyku to nie można otrzymywać zysków ze Skrótu. Dalej następujące po sobie wydarzenia również nie są zbytnio fortunne. Mogę nawet powiedzieć, że ,,młodzieńcza niewinność” Chłopców jest zagrożona.

Zatem podsumowując: nieszczęśliwe zbiegi okoliczności wypełniają tą książkę prawie że na każdej stronie. Wspominając jeszcze o naszych uwielbianych bohaterach, to nadal na pierwszym miejscu mojej listy wysuwa się Milczek, a niedaleko niego(naprawdę niedaleko) znajduje się Dzwoneczek, która po drugiej części straciła troszkę swojej magiczności(oby tylko tego nie usłyszała, bo na pewno mi dokopie ><).  

,,- Jak zrzucę Milczka z balkonu, to też będzie brak szacunku dla dorosłych?

- Nie, stary. To będzie j***** cud. Poszukaj po drodze jakiegoś kasku, co?”

,,Chłopcy 2. Bangarang” utrzymuje stały poziom ekstrawagancji. W jakimś stopniu zapewne są lepsi niż pierwszy tom, przykładowo niektóre sprawy zostają wyjaśnione a inne stają się jeszcze bardziej zagmatwane. Do tego możemy dostrzec niespodziewane zwroty akcji oraz dziecinne igraszki w wykonaniu dorosłych, które prezentują się przekomicznie.

,,Śmierć jest największą z przygód.”

Tak jak mówiłam jest to niezapomniana przygoda, która pozostawia po sobie niedosyt, a zarazem bóle mięśni mimicznych twarzy przez ciągłe uśmiechanie się. Dlatego jeżeli ktoś nie zapoznał się jeszcze z pierwszą częścią szalenie zapraszam, a jeśli ktoś nie miał okazji poznać drugiej części – żałujcie i szybko nadróbcie ten błąd ^^.

,,Jak możesz mówić, że jesteście wolni, gdy tak naprawdę tkwicie w klatce?”