''Pan Potwór'' Dan Wells

TOM II JOHN CLEAVER

Co mogę o sobie powiedzieć?
Nazywam się John Cleaver. Mieszkam w Clayton, w zakładzie pogrzebowym na obrzeżach miasta. Mam mamę, siostrę i ciotkę. Mam szesnaście lat. Lubię czytać, gotować i lubię też dziewczynę, która ma na imię Brooke. Chcę postępować słusznie, bez względu na wszystko. Pragnę być dobrym człowiekiem.

Można też ująć to inaczej:
Jestem Panem Potworem. Moje zachowania zdradzają wiele objawów charakterystycznych dla seryjnych morderców, a poza tym fantazjuję na temat przemocy i śmierci. Czuję się bardziej swobodnie w otoczeniu zwłok aniżeli ludzi. Zabiłem demona i każdego dnia odczuwam rosnącą potrzebę, by zabić po raz kolejny. To jak bezdenna otchłań w środku mej duszy.

Komentarz: „Jak na socjopatę jestem całkiem niezły w odczytywaniu ludzkich emocji, ale sarkazm jest naprawdę trudny do rozpoznania.”

Od września sobie powtarzałam: Musisz w końcu wziąć się w garść i przeczytać drugą część Nie jestem seryjnym mordercą. Musisz to przeczytać. Nie ma bata. Więc dupa na kanapę, książka w łapę, oczy w tekst i czytaj z przyjemnością. Posłuchałam swojego wewnętrznego tyrana dopiero w grudniu, kiedy za oknem była chlapa i wszystkie depresyjne czynniki zewnętrzne skłoniły mnie do stwierdzenia, że: Hej, idealna pora by poczytać coś o socjopacie i o jakichś fajnych mordach. Pan Potwór jako drugi tom serii o Johnie Cleaverze ponownie pozwala nam zajrzeć w umysł nastoletniego potencjalnego seryjniaka, tylko że tym razem jego mroczna, mordercza strona bierze górę a sprawę pogarsza fakt, że w miasteczku pojawia się nowy zabójca…

I choć pierwsza część podobała mi się bardzo ze względu na podejście autora do tematu psychopaty, to z drugiej strony zostawiła po sobie pewien nieprzyjemny aspekt, którego obawiałam się przy czytaniu Pana Potwora. Między innymi to, że John zabił demona. Prawdziwego potwora, który sprawił, że cała ta realistyczna otoczka budowana przez większość powieści, prysnęła w mgnieniu oka i sprawiła, że moja ogólna ocena obniżyła się. Szkoda, naprawdę szkoda, bo tutaj  (w tym tomie) mamy nadal drążony temat prawdziwych demonów, który ma usprawiedliwić działania i przemyślenia naszego już-nie-aż-tak-niewinnego-bohatera. Prócz tego, że wątek Mordercy z Clayton i konsekwencje jego zniknięcia są cały czas rozgrzebywane przez Johna i agenta specjalnego, to dodatkowo zostajemy obarczeni kolejnym zabójcą, który – jak możemy przewidzieć – również nie jest zwykłym człowiekiem z zaburzeniami psychicznymi, który po prostu lubi sobie mordować. Dlatego powiedzmy, że Dan Wells przez to obsesyjne nagromadzenie elementów związanych z demonami, próbuje nas przyzwyczaić, że nie jest to tylko psychologiczna historia, lecz także pewien paranormal z którego istnieniem musimy się pogodzić. Nawet jeśli nam się nie podoba, to musimy przywyknąć. Bo tak. Taki zamysł autora. I choć nie wadził mi tutaj aż tak ten demoniczny świat, jaki wykreował, to nadal pozostanę przy zdaniu, że lepiej byłoby, gdyby Wells starał się pozostać przy realizmie. Tudzież: John jako dorastający seryjny morderca. Oczywiście, rozumiem, że amerykanie mają poważne problemy psychiczne i książka o młodym psychopacie mogłaby zrodzić kolejnych wariatów zabierających broń do szkoły, no ale skoro Wells i tak wszedł na grząski temat, to nawet złagodzenie morderstwa, czyli zastąpienie człowieka demonem - nie pomoże. (Jestem ciekawa czy ta seria wpłynęła jakoś na kształtowanie umysłu któregoś młodego psychicznego Amerykanina).

„Czasami ludzie nie odzywają się dlatego, że nie mają nic do powiedzenia, a czasem dlatego, że mają aż nazbyt wiele.”

Uznaję za średnio udany ten pseudo detektywistyczny wątek, gdzie John próbował dowiedzieć się kto tak naprawdę jest zabójcą kobiet. Z jednej strony fajnie, że nie było aż tak oczywiste kto jest sprawcą i jaki był jej/jego cel, ale z drugiej nie było tej intrygi i napięcia, którą mogliśmy zaobserwować w poprzedniej części. Niby ciekawie, bo inaczej, ale jednak trochę gorzej, bo większa tandeta? Tak, to chyba dobre słowo, bo cała końcówka opierała się na sile miłości i ogólnie według Pana Potwora wszystko można wyjaśnić siłą miłości. Autor chyba chciał wpleść po pierwsze jakieś morały, a po drugie znowu usprawiedliwić biednego-niewinnego-Johna, pokazując, że nawet socjopaci nieczujący, jednak coś czują, a jak czują to potrafią to kontrolować. Przepraszam: cooo? Ta próba zrozumienia i przeanalizowania sposobu myślenia socjopaty, pojawia się w tej książce bardzo często. John przez prawie cały czas dokonuje autoanalizy swoich czynów, myśli i uczuć (tak, uczuć!). Poniekąd możemy go zrozumieć i dostrzec, że jego zaburzenia normalności mogły się jednak wziąć przez genetyczne i wychowawcze… patologie, ale czy na tym właśnie polega rozumienie socjopaty? Czy socjopatę można w ogóle zrozumieć? Czy socjopata może sam się analizować i racjonalizować? To już jest wątek do głębszego namysłu. Jednak załóżmy, że ta próba pojęcia własnego JA przez Johna była najciekawszą kwestią w Panu Potworze, tak samo to, że mogliśmy poznać go dokładniej i dostrzec jak miota się pomiędzy swoją jasną a ciemną stroną. To, że puszczały mu hamulce i zdarzało mu się robić złe rzeczy – zostało opisane bardzo dobrze, tak samo walka wewnętrzna z panem Potworem. Wracając jeszcze do mordercy-demona to szkoda, że nie otrzymaliśmy o nim/o niej więcej informacji jak to było w przypadku Mordercy z Clayton, ale za to niesamowita była ta krytyczna, końcowa sytuacja w której znalazł się John z mordercą. Było w tym trochę realizmu – jeśli wykluczyć samo istnienie demona i cieszę się, że ostateczna walka nie była pustym, nic nieznaczącym wyczynem.

Wciąż lubię Johna, sposób jego myślenia oraz to, że potrafi kontrolować swoje spaczenie i ponownie z chęcią przeczytam kolejny tom, chociażby ze względu na niego (przeklinam wydawnictwo, że nie wydało Nie chcę cię zabić). Mimo, że Pan Potwór był niewypałem pod względem tego paplania o miłości i braku napięcia w sprawie morderstw (choć tak się zastanawiając, to pod koniec trochę się stresowałam nad losem Johna), to jednak ta autoanaliza, wewnętrzne rozbicie i przybliżenie nam osoby głównego bohatera idzie jak najbardziej na plus. Zakończenie otworzyło bardzo intrygującą furtkę i bez wątpliwości skuszę się, żeby poznać dalsze losy Johna socjopaty. Seria jest naprawdę interesująca i jeśli czytelnik przygotuje się zawczasu, że pojawia się tu wątek paranormalny, to nie będzie się tak krzywił w trakcie czytania. Polecam tym, którzy tak jak ja przepadają za psychicznie zrąbanymi postaciami.

„Tak właśnie powinno wyglądać życie: zwykli ludzie robiący to, co ich uszczęśliwia.”