,,Ogień i woda" Victoria Scott

TOM I OGIEŃ I WODA

W życiu 16-letniej Telli Holloway wszystko jest nie tak. Jej brat jest umierający, a gdy kilkunastu lekarzy nie może ustalić, co mu dolega, rodzice decydują się zamieszkać w „Zapadłej Dziurze w Montanie”, by Cody miał „świeże powietrze”. Tella traci ukochane życie w Bostonie i przyjaciół, rodzice doprowadzają ją do szału, jej brat jest bliski śmierci, a ona – kompletnie bezradna…
…dopóki nie odbiera tajemniczych instrukcji, jak wystartować w Piekielnym Wyścigu prowadzącym przez dżunglę, pustynię, ocean i góry, by wygrać nagrodę, której Tella rozpaczliwie pragnie: lekarstwo na chorobę brata. Ale wszyscy uczestnicy pragną leku dla kogoś, kogo kochają, i walczą zaciekle – nie ma gwarancji, że Tella (lub ktokolwiek inny) przetrwa wyścig. Może liczyć tylko na swoją pandorę – zwierzątko, które powinno mieć niezwykłe zdolności, ale Tella nie ma pojęcia jakie, a nawet… czy w ogóle je ma.
Wyprawa jest mordercza, zegar tyka, a Tella wie, że nie może ufać nikomu, nawet członkom swojej grupy. Czy może zaufać przynajmniej Guyowi? Czy rodzące się uczucie pomoże jej wygrać wyścig, czy będzie przyczyną jej klęski?

Komentarz:

Chociaż w wielu opiniach Ognia i wody doszukałam się zdań typu: ,,Podobne do Igrzysk Śmierci”, to jakoś potrafiłam odłączyć się od takiego myślenia i nie zwracać uwagi na podobieństwa, których jak ktoś chciałby wiedzieć jest niewiele. Bodajże jedynie element z przetrwaniem w różnych skrajnych warunkach oraz genetyczne mutacje zwierząt. Ale gdyby się uprzeć, to nawet te dwie sprawy nie mają nic wspólnego z trylogią Suzanne Collins. Nic! I ja właśnie tak czytałam – skupiona jedynie na kreacji świata przez Victorię Scott, bez zastanawiania się czy coś czerpała z innych książek. Dzięki temu Ogień i woda, pomimo trudnych początków, przypadła mi do gustu.

O co dokładnie chodzi z tymi trudnymi początkami? Otóż, zanim Tella postanowiła wziąć udział w tym całym Piekielnym Wyścigu i zanim dostała się do pierwszego etapu – dżungli, to była jak wrzód na dupie. Wkurzała i irytowała mnie swoim zachowaniem rozpieszczonej laluni, dbającej jedynie o swój wygląd i myślącej jedynie o swoim samopoczuciu. Rozumiem, że wykazała się wspaniałomyślnością, chcąc wygrać lekarstwo i uratować brata, ale skoro postawiła sobie taki zacny cel, to powinna się lepiej przygotować, a nie zamiast jedzenia zabrać lakier do paznokci. Do tego jej psychiczne przygotowanie - ,,Super, fajnie! Wezmę udział w prostym trzymiesięcznym konkursie, gdzie zwycięzca może być tylko jeden! Jupi!”. Zero zastanowienia, czy to nie jakaś podpucha oraz w ogóle nie rozważyła, czy – no nie wiem – przypadkiem nie umrze? Zatem Tella w pierwszych rozdziałach równa się: idiotka. Na szczęście później jest lepiej, bo jakby nie było, to już dawno porzuciłabym tą powieść. Kiedy zaczyna robić się niebezpiecznie i dziewczyna jest zdana na siebie, to w końcu coś jej się odblokowuje w tych szarych komórkach i działa logiczniej, sprawniej i odsuwa na bok niedoszłą głupotę. Czytelnik może ją w końcu polubić, tym bardziej, że mimo zachodzących zmian w jej charakterze i stawania się silną heroiną, to potrafi mieć do siebie dystans i żartować. I chociaż jej humor mnie nie śmieszył, to jako jedyną zabawną sytuację wartą zapamiętania jest gepard i palec – o co chodzi? to już musicie sami przeczytać.

Inni bohaterowie, których Tella poznaje na swojej drodze również byli sympatyczni, chociaż od początku do końca nie potrafiłam im zaufać. Każdemu, oprócz Guya. Cały czas czekałam na moment, kiedy ktoś komuś wbije nóż w plecy (dosłownie lub w przenośni) albo zrobi coś, co zdemaskuje jego/jej złe zamiary. Czy się doczekałam? Pozostawię to Wam do odkrycia. Sam Guy wydawał mi się ciekawą postacią. Ta jego małomówność, skrytość, wiedza na różne tematy i spostrzegawczość były cudowne. Polubiłam go od pierwszej chwili. I jak można się domyślić, polubiłam także kiełkujące uczucie pomiędzy Tellą a Guyem. Wątek romantyczny nie był typowy, ani tym bardziej wymuszony. Nie przeszkadzało mi, że pomimo tak krótkiego czasu znajomości oni już czują do siebie miętę i widać po nich, jakby łączyła ich prawdziwa miłość. Zobaczymy, czy autorka w następnej części rzuci im pod nogi jakieś schematyczne problemy.

Co do samego wyścigu to było dynamiczny i emocjonujący. Dużo się działo, rozmyślania głównej bohaterki i jej działania popychały akcję do przodu, co odbieram na plus. Pokonywanie trudności, radzenie sobie z tymi większymi i mniejszymi problemami było poniekąd realne i intrygująco rozwiązywane. Tajemnica związana z samym wyścigiem została dopiero lekko naruszona, ale wydawała mi się z jednej strony dziwna, a z drugiej pchająca nas do sięgnięcia po kontynuację. Mam nadzieję, że autorka przedstawi ją rzetelnie. Do tego bardzo spodobał mi się pomysł z pandorami – genetycznie zmienionymi zwierzętami, które pomagały uczestnikom. Chyba z nimi najbardziej związałam się emocjonalnie, szczególnie z bad assowym liskiem Telli – uwielbiam to stworzonko i sama chciałabym je mieć.

Ogień i woda jest książką godną polecenia dla czytelników lubiących młodzieżówki i lektury z bohaterami, którzy muszą stawić czoła jakimś śmiertelnym wyzwaniom. Mnie się spodobała dopiero po przebrnięciu przez fatalny początek z główną bohaterką, która później zahartowuje się i mądrzeje. Sam pomysł i przedstawienie go jest bardzo dobre, poważna tematyka jest utrzymana w lekkich klimatach, przez co nie można poczuć się jakoś przytłoczonym tym, że dokoła giną ludzie – dla jednych plus, dla innych wada. Ale dzięki temu lekkiemu stylowi, mamy proste i przyjemne w poznawaniu czytadło. Nie wymagające zbytniego myślenia, przeznaczone na pobudzenie wyobraźni i zabawę. Polecam i ostrzegam: nie zrażajcie się pierwszymi rozdziałami.