,,Po zmierzchu" Haruki Murakami

Autor opisuje wydarzenia zachodzące w ciągu jednego dnia w Tokio w różnych miejscach tego wielkiego miasta: odwiedzamy nocne restauracje, love hotel, dom na przedmieściach, podziemia wieżowca, w których odbywa się próba zespołu jazzowego, bary. Wśród bohaterów znajdujemy studentkę z dobrej rodziny, chińską prostytutkę i gangstera, studenta grającego na puzonie, byłą zawodniczkę kobiecych zapasów, dziewczynę uciekającą przed zemstą mafii i pracującego nocami tajemniczego informatyka. Nie brak tu także kotów i wron.

Komentarz: ,,I choć każdy z nas ma swoją wolę, jesteśmy wszyscy razem z tą samą prędkością unoszeni w dół strumienia czasu.”

Z góry przepraszam za dłuuuugą nieobecność na Ognistej Strzale, ale przyczyny mam dwie. Pierwsza to samobójcza matura, która wyczerpała ze mnie wszelkie możliwości i chęci do pisania opinii książek (na szczęście został mi jeszcze ustny z angielskiego), a druga przyczyna to moja wena została przekazywana na wyższy cel, jakim było pisanie własnego dzieła :3. Dlatego jeszcze raz przepraszam, tak długa przerwa zdarzyła mi się pierwszy raz i mam nadzieję, że już się nie powtórzy.

O Murakamim słyszałam wiele, ale jakoś nigdy nie miałam okazji  albo należytej chęci, żeby sięgnąć po którąś z jego książek. Wybawieniem, do rozszerzenia moich horyzontów czytelniczych, okazała się moja dobra przyjaciółka, która okazała się fanką pisarza i poleciła mi zacząć od czegoś dziwnego, tajemniczego i troszkę schizowego. Padło na Po zmierzchu.

,,Pamięć to coś naprawdę dziwnego. Szufladki ma wypchane kompletnie nieprzydatnymi, bezsensownymi rzeczami. A człowiek zapomina jedną po drugiej te ważne, naprawdę potrzebne.”

Skupiając się najpierw na czymś odmiennym, to jest to niewątpliwie styl pisania autora. Murakami jako narrator, prowadzi nas przez całą noc po ulicach Tokio i ukazuje perypetie zwykłych/niezwykłych ludzi, których losy w jakiś tajemniczy sposób łączą się ze sobą. Chociaż jest to pisane w trzeciej osobie, a taka narracja z góry wymaga od narratora wszechwiedzy, to tutaj spotykamy coś innego. Głos, który nas prowadzi przez przypadkowe historie, sam ma czasem problemy z rozwiązaniem niektórych zagadek, bądź spraw. Do tego przyjmuje formę czegoś niematerialnego, co przypominało mi trochę ducha, albo nawet bóstwo, mające dostęp do każdego zakamarka na świecie.

Murakami pisze również w swojej książce dość wykwintnie. Co mam na myśli? Przykładowo mamy tu wiele wywodów na głębsze tematy, przede wszystkim dotyczące człowieka i jego życia. Dlatego też można stwierdzić, że Po zmierzchu nie jest płytką powieścią, lecz narusza jakieś ważniejsze kwestie. Owszem, czasem mnie przytłaczały niektóre mądrości i trudno było mi je rozszyfrować, dlatego trzeba być skupionym przy czytaniu, jeśli chce się wyciągnąć z książki całą esencję.

,,(…) zdaje nam się zwykle, że mamy solidny grunt pod nogami, ale coś niewielkiego może spowodować, że spadniemy aż na sam dół. I jak się raz spadnie, to koniec. Już się nie da wrócić. Pozostaje tylko żyć samotnie w tym mrocznym świecie na dole.”

Klimat, który podtrzymuje książka, jest bez dwóch zdań mroczny. Potęguje to zjawisko noc, która osacza czytelnika oraz bohaterów z każdej możliwej strony. Nie ma tu żadnych potworów, ale aż do końca ma się wrażenie, jakby jednak coś miało wyskoczyć, nawet jeśli to zwykła powieść o zwykłych/niezwykłych bohaterach. Postacie, które poznajemy są złożone i jak już wspominałam, w jakiś tajemniczy sposób ich losy są połączone. To one są kolejną zaletą książki, ponieważ każdy z nich skrywa sekret i jakieś brudy z przeszłości, które czytelnik z chęcią poznaje.

,,Nie wolno się godzić na półśrodki. Są na świecie rzeczy, które można robić tylko samemu i inne, które da się zrobić tylko we dwójkę. Ważne jest, żeby je właściwie połączyć.”

Podsumowując, Po zmierzchu jest nietypową powieścią. Jeśli ktoś nie miał jeszcze styczności z twórczością Murakamiego, to myślę, że mógłby zacząć od tej krótkiej historii, a jeżeli ktoś już miał okazję poznać inne jego dzieła to jestem otwarta na propozycje. Polecam tę książkę szczególnie dla książkoholików, którzy oczekują czegoś ambitniejszego oraz pozornie nieskomplikowanego.

,,Myślę, że z czasem po trochu zbudowałam sobie jakby własny świat. I kiedy jestem w nim sama, jest mi nieco lżej na duszy. Ale fakt, że musiałam sobie taki świat zbudować, świadczy o tym, że jestem słabym człowiekiem, którego łatwo zranić. I ten mój świat w oczach innych ludzi jest bezwartościowy, nieważny. Jak domek z kart, który może znieść każdy silny podmuch.”