,,Piąta Fala. Bezkresne Morze" Rick Yancey

TOM II PIĄTA FALA

Porywająca kontynuacja „Piątej fali”!

Ci, którym udało się przeżyć kolejne fale inwazji Obcych, zrozumieli, że by przeżyć w nowej rzeczywistości, nikomu nie można ufać. Konflikt dwóch cywilizacji wkracza na zupełnie inny poziom. Ocaleć może tylko jedna ze stron. Dlaczego bezcieleśni Obcy chcą wymazać z powierzchni Ziemi ostatnie ślady ludzkiej cywilizacji? Jak Cassie i jej przyjaciele zamierzają przetrwać okrutną zimę i czy uda im się znaleźć sposób na pozbycie się najeźdźców?

Komentarz: ,,Świat jest zegarkiem z poluzowaną sprężyną.”

Pierwsza część Piątej Fali była czymś, co niespodziewanie przebiło wszelkie moje oczekiwania na temat książek o inwazjach obcych z innych galaktyk. Pierwszy tom szokował, zachwycał, pobudzał skrajne emocje i zawładnął całkowicie moją wyobraźnią, dlatego nic dziwnego, że na samą myśl o przeczytaniu kontynuacji przechodziły mnie dreszcze ekscytacji.

Zatem jakie są moje wrażenia po zapoznaniu się z Bezkresnym Morzem? Cóż, trzeba przyznać, że pod pewnymi względami książka jest słabsza od swojej poprzedniczki. Ukazane wydarzenia wydawały się troszeczkę – troszeczkę! – mniej dynamiczne i tak jakby było niezbyt wiele wydarzeń, które mogłyby mnie zaskakiwać (w pierwszej części, co chwilę otwierałam usta w duże O, bo akcja goniła akcję, a szok był zastępowany jeszcze większym wstrząsem).

„To ja jestem ludzkością. Samolubną, upartą, sentymentalną, dziecinną i próżną. To ja jestem ludzkością. Cyniczną, naiwną, dobrą, okrutną, jednocześnie miękką jak puch i twardą jak najtęższa stal.”

Fabuła była dobra; mieliśmy przedstawione losy bohaterów z pierwszego tomu, tylko że tym razem wydarzenia ukazano z perspektywy Ringer i jeszcze kogoś, o kim nie chcę wspominać, bo byłoby to spoilerem… Narracje były przeprowadzane znakomicie, bo bohaterowie mieli zupełnie inne charaktery, odruchy i spostrzeżenia niż Zombie i Cassie w pierwszym tomie. Tylko że… Ringer i Ta Osoba zostały wcześniej wykreowane na twardzieli, radzących sobie z każdą krytyczną sytuacją, a tutaj po ,,zajrzeniu do ich głów” okazało się, że mamy osoby kierujące się przede wszystkim miłością. To zarazem plus i minus, ponieważ powieść nabrała znacznie łagodniejszych barw. Mówiąc inaczej: Bezkresne Morze straciło swój urok drastycznych scen, które wstrząsały czytelnikiem prawie na każdym kroku.

„Dziś dobry uczynek to grzech, a ceną miłości jest śmierć. Nie cielesna, ciało było kłamstwem. Prawdziwa śmierć. Śmierć człowieczeństwa. Duszy.”

Zaskoczenia się pojawiały (mało, ale zawsze to coś), szczególnie, kiedy mieliśmy do czynienia z Obcymi. Autor znakomicie manipuluje myślami czytelnika i zbija go z tropu za każdym razem, kiedy ten sądzi, że jest coś pewnego. Do tego bawi się uczuciami, nakłania do rozmyślań nad pewnymi kwestiami moralnymi i karze zastanowić, co tak naprawdę definiuje człowieczeństwo. Owszem, książka ma wiele głębszych przesłań, które na pewno trafią do czytającego. I to jest właśnie piękne, bo nie mamy do czynienia jedynie z jakimś postapokaliptycznym światem zawładniętym przez obcych i walką przeciwko nim. Mamy również walkę toczącą się we wnętrzu człowieka – w samym jego jestestwie.

,,Jesteśmy, a potem nas nie ma, tak było zawsze, jeszcze zanim oni się tu pojawili. Przybysze nie wymyślili śmierci: oni tylko dopracowali ją do perfekcji. (…) Ta wojna nie skończy się na kontynentach, oceanach, w górach czy na równinach, w dżungli lub na pustyni. Skończy się dokładnie tam, gdzie się zaczęła, gdzie trwa od samego początku – na polu bitewnym ostatniego bijącego ludzkiego serca.”

Styl pisania autora nadal podtrzymuje poziom, płynne i szybkie czytanie gwarantowane, i można dostrzec, że wszystko miał zaplanowane, czyli powieść nie jest chaotyczna a wątki nie są urywane, jak to się lubi zdarzać w niektórych książkach… Bohaterowie, wyśmienicie przedstawieni co jest niebywałym plusem. A jeśli chodzi o zakończenie – biję brawa. To było naprawdę wstrząsające i jestem ciekawa dalszych części.

,,Uzależnienie własnej egzystencji od innego człowieka to proszenie się o kłopoty.”

Dlatego podsumowując, Bezkresne Morze, jako kontynuacja było nieco słabsze, ze względu na zwolnienie akcji i ciągu wydarzeń oraz nadaniu powieści lżejszego tonu. Trzeba też przyznać, że pojawiły się sceny, które były na miarę kina i jakoś trudno było się powstrzymać od sceptycznego spojrzenia. Ale! Jako miłośniczka Piątej Fali, mogę jedynie rzec,  że w żadnym przypadku się nie zawiodłam. Dostałam dobrą kontynuację historii, świeży wgląd w sytuację i powodów do namysłu.

Ze szczerym zapałem polecam każdemu serię Piąta Fala, nawet jeśli nie jesteście przekonani do Obcych – uwierzcie mi, to coś zupełnie innego niż filmowe wersje kosmitów.

,,Życie zawsze było naznaczone ironią, czasem jednak osiągała ona niebotyczne rozmiary.”