,,Coś do ukrycia" Cora Carmack

TOM II

Mackenzie „Max” Miller ma poważny problem. Jej rodzice wpadli właśnie z niezapowiedzianą wizytą do miasta i jeśli zobaczą jej tatuaże, piercing i ufarbowane na wściekłą czerwień włosy, nieludzko się wściekną. Gorzej – gdy spotkają również jej obecnego chłopaka, Mace’a, zapewne zdecydują się ją wydziedziczyć. Max wmówiła im, że spotyka się z sympatycznym i poukładanym gościem, którego poznała w bibliotece, a wytatuowany facet z tunelami w uszach ni diabła nie pasuje do tego opisu. Sytuacja jest katastrofalna. Jedyne wyjście to w ciągu trzech minut znaleźć kogoś, kto zgodzi się odegrać chłopaka z biblioteki.

Cade przeniósł się do Filadelfii by studiować na uniwersytecie Temple, ale nic nie układa się tak, jak sobie zaplanował. Wisienką na torcie są rychłe zaręczyny Bliss i Garricka. Gdy do stolika, przy którym siedzi przysiada się nagle dziwna dziewczyna z jeszcze dziwniejszą prośbą, Cade porzuca na chwilę zdrowy rozsądek i zgadza się na szaloną maskaradę. Szybko okazuje się, że to, co miało potrwać kwadrans, tak szybko się nie skończy. A im dłużej Max i Cade udają parę, tym trudniej im zachować pozory…

Komentarz: „Jestem wdzięczny za to, że przeszłość jest przeszłością, a przyszłość zależy od nas.”

Po przeczytaniu pierwszego tomu o tytule Coś do stracenia, pozostało we mnie wiele pozytywnych wspomnień dotyczących głównie sarkastycznego stylu pisania autorki oraz historii miłosnej, która była dosyć nietypowa i przede wszystkim – zabawna. Nic więc dziwnego, że w końcu po roku, kiedy dostałam szansę zapoznania się z kontynuacją, rzuciłam się na nią spodziewając się samych miłych wrażeń i… co z tego wyszło?

W Coś do ukrycia głównymi bohaterami są Max i Cade. Max, dziewczyna dosyć szalona, pasjonująca się muzyką i wiążąca z nią przyszłość, zawsze w związku z niedobrymi chłopcami. I Cade, chłopak którego mieliśmy okazję poznać w poprzedniej części i którego nie odebrałam wtedy zbyt pozytywnie. Wówczas wydawał się irytujący i niedojrzały, chłoptaś jakich wielu w trójkątach miłosnych, który był przeszkodą pomiędzy więzią łączącą Bliss i Garicka( Coś do stracenia). Wiem, jestem okrutna, ale tak go odebrałam i ten wizerunek napływał przez cały początek do moich myśli, kiedy czytałam drugi tomik. Oczywiście, z kolejnymi rozdziałami moje postrzeganie jego osoby zaczęło się zmieniać: chłopak z nic nieznaczącego małolata, który był wcześniej przeszkodą, stał się prawdziwym mężczyzną, walczącym o własną miłość. Spodobał mi się nowy Cade. Był sarkastyczny, pewny siebie i zachowywał się jak rycerz na białym koniu. Można by pomyśleć, że Max i Cade nigdy nie powinni nawiązać jakiegokolwiek kontaktu, bo w końcu szalona dziewczyna i spokojny, bezpieczny chłopak, są swoimi całkowitymi przeciwnościami, ale… jednak coś się wydarzyło. Coś co zmusiło ich do udawania pary i sprowokowało do  narodzenia się pokrętnego uczucia, jakim jest miłość.

„Ja i Max byliśmy jak dwa magnesy o różnych biegunach - mogliśmy próbować trzymać się z dala od siebie, ale koniec końców, musieliśmy się poddać.”

Ogólnie bohaterowie są dobrze wykreowani, mają swoje zalety i wady, nie boją się z nimi obnosić oraz są w stanie szczerze się do nich przyznać. Tutaj autorka jak zwykle się spisała. Niestety, były też z lekka wkurzające aspekty, które doprowadziły do obniżenia mojej oceny dla książki, jest to między innymi irytujące zachowanie Max, kiedy komplikowała niektóre sprawy – dobra, rozumiem, dziewczyna miała problemy i nie mogła się z nimi uporać, ale i tak irytowała swoim podejściem do nich. Cade i jego olewka była dla mnie bardziej zrozumiała niż zachowanie Max. Co się tyczy trudności, jakie musieli pokonać wspólnymi siłami, to mojego zimnego serca nie poruszyły – zero wzruszenia, zero współczucia, po prostu problemy bohaterów nie przemówiły do mnie i nie wywołały żadnych uczuć. Podobnie było z ich naradzającą się miłością – to było zbyt płaskie i polegało przede wszystkim na pożądaniu, dlatego – nie kupiłam tego.

Generalnie uważam, że Coś do ukrycia jako kontynuacja jest słabsza od swojej poprzedniczki ze względu na to, że nie poczułam chemii pomiędzy Cadem i Max, wszystko działo się strasznie błyskawicznie i problemy dziewczyny nie poruszyły mnie wystarczająco – zupełnie inaczej się czułam przy czytaniu pierwszej części. Jednakże jeśli miałabym oceniać Coś do ukrycia jako osobną książkę (można przeczytać bez uprzedniego zapoznania się z pierwszym tomem) to miała swoje zalety takie jak humor, sarkazm, igraszki słowne, do tego dochodzą różnorodne postaci drugoplanowe i ciekawy pomysł na historię. Dlatego też powieść jako lekkie czytadło spisała się dobrze. Polecam – tak, wciąż polecam – osobom które lubią New Adult, które czytały poprzednią część i chcą się dowiedzieć jak potoczyły się losy Cade’a, książkoholikom chcącym się zrelaksować przez prosty romans oraz można po nią sięgnąć z nudów. Osobiście, planuję przeczytać trzeci tom i zobaczyć czy będzie równie średni jak Coś do ukrycia, czy może dorówna poziomem Coś do ocalenia.

„Nie chcę cię martwić, ale życie nigdy nie jest proste. Jest porąbane, a potem się umiera.”