,,Wyznania gejszy" Arthur Golden

Młoda japońska dziewczyna zostaje sławną gejszą i przeżywa wielką miłość. Jej niezwykła opowieść, pełna humoru, patosu i niezapomnianych charakterów, to głośny literacki debiut amerykańskiego pisarza, bogaty w wiedzę historyczną i obyczajową.

Komentarz: ,,Czymże w końcu jest życie jak nie wiecznym sztormem, który zgarnia wszystko, co nam na chwilę dane, i zostawia na brzegu tylko nagie i poszarpane szczątki?”

Od razu przyznam, że zanim chwyciłam za książkę, wpierw obejrzałam filmową ekranizację, która podbiła moje serce, ukazując tą przepiękną acz burzliwą historię Sayuri. Po tym nie miałam żadnych przeciwskazań, żeby zapoznać się z powieścią i ogólnie moje uczucia można określić jako pełna, pozytywna dawka zachwytu.

Wyznania gejszy czyta się lekko i z przyjemnością, a ma to swoją zasługę w przedstawianiu wydarzeń ze strony głównej bohaterki, której spostrzeżenia i myśli są względnie proste. Względnie, ponieważ gdy poznajemy Chiyo(później, kiedy bohaterka zostanie gejszą otrzyma nowe imię: Sayuri) jest małą dziewczynką, która spostrzega świat zwyczajnie. Z biegiem lat nasza bohaterka nabierze patosu i jej wszelkie myśli i rozmowy będą ubrane w kwiecistą mowę.

,,Wszyscy wiemy, że zimowy pejzaż pól i lasów, suto przyprószonych śniegiem, wiosną staje się nie do poznania. I nikt nawet nie przypuszcza, że podobne procesy zachodzą w nas samych.”

Pierwszy raz miałam styczność z fabułą książki, skupiającą się na życiu gejszy: tych wszystkich procesów i nauk jakie musi przeżyć zanim stanie się pełnoprawną ,,panią do towarzystwa”, wszelkie niebezpieczeństwa i zagrożenia związane z tym stylem życia oraz codzienne zwyczaje, tradycje, które musi przestrzegać. Pewnie niektórzy myślą, że gejsza jest pochodną prostytutki, ale rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. Gejsze nie sprzedają swojego ciała na prawo i lewo, lecz zabawiają mężczyzn tańcami, śpiewem, rozmowami oraz nadzwyczajnym podawaniem herbaty. I właśnie w ten pozornie niewinny sposób zarabiają na swoje życie. Nie będę tutaj tłumaczyć wszystkich pojęć, jakie wiążą się z gejszami, ponieważ musiałabym napisać kilkustronicowy esej, ale chcę tylko podkreślić, że te kobiety są bardziej majestatyczne niż niektórym mogłoby się wydawać.

Autor, Arthur Golden, oczywiście nie napisał książki w której wszystko jest opisane pozytywnymi barwami. Przedstawił rzetelną historię ukazującą wady i zalety. A do tego w bardzo szczegółowy sposób opisał wszystko co dotyczy gejsz w czasie Wielkiego Kryzysu oraz II wojny światowej, a jak wiadomo te lata nie były korzystne dla całego świata.

,,Nie próbuję pokonać przeciwników. Staram się zniszczyć wiarę w jego własne siły. Zwątpienie to najprostsza droga do przegranej. Ludzie są równi – naprawdę równi – tylko wtedy, gdy każdy z nich mocno wierzy w siebie.”

Zatem fabuła powieści powinna w jakieś części przypaść każdemu do gustu, ponieważ skupia w sobie kilka wątków: historyczny, miłosny, przejawiają się również różne intrygi. No, ale niestety nie ma jakichś zagrań psychologicznych czy kryminalnych.

Wspominając jeszcze o postaciach to każda z nich ma odmienne charaktery i poznając je oczami Sayuri 

można dostrzec wyjątkowe historie związane z ich życiem.

Chiyo(Sayuri) jest bohaterką, której nie da się nie polubić. Już od pierwszych stron, kiedy mamy styczność z wydarzeniami widzianymi jej niesamowitymi szaro-niebieskimi oczami, potrafimy poczuć to samo co ona. Emocje jakie ją dotykają, mechanicznie przelewają się również na czytelników, co za czym idzie przygoda jest jeszcze bardziej pasjonująca. Kiedy Chiyo poznaje pana Prezesa i rozpoczyna się jej potajemna miłość, nie mamy aż do końca pewności jak się wszystko zakończy.

,,Żyjemy niczym woda spływająca z góry, podążając mniej więcej w tym samym kierunku, póki jakaś przeszkoda nie zmusi nas do poszukania nowego koryta.”

Muszę również napomknąć o starszych mentorkach głównej bohaterki, Hatsumomo oraz Mameha. Ta pierwsza, która od początku sprawiała Chiyo piekło, zawsze pozostawiała po sobie gorycz, ale wraz z czasem zaczynałam rozumieć skąd się wziął jej zołzowaty charakter. Jeśli będziecie czytać, spójrzcie na tą postać z lekkim dystansem, a przekonacie się o czym mówię. Co do drugiej, to często mnie zaskakiwała i z przyjemnością czytałam o jej historii oraz rozmowach prowadzonych z innymi.

,,Hatsumomo jak każdy człowiek, uśmiechała się, gdy ją coś cieszyło. Chodzi jednak o to, że największą radość sprawiały jej cierpienia innych. Nic więc dziwnego, że na mój widok wprost promieniała szczęściem.”

W Wyznaniach gejszy nie odnalazłam żadnych wad, ani denerwujących momentów – nie wliczając scen z Hatsumomo, ale to nic wielkiego. Jako książka ambitna bardzo mi się spodobała i czytając wprost nie mogłam się od niej oderwać. Zachęcam również do obejrzenia ekranizacji, choć nie jest tak dobra jak papierowa wersja oraz ma inne zakończenie.

,,Dzisiaj wiem, że nasz świat jest tylko falą w wielkim oceanie życia. Triumfy i cierpienia, nawet najczarniejsze, z czasem bledną niczym lawowane rozwodnionym tuszem na papierze.”