,,Przez burze ognia" Veronica Rossi

TOM I TRYLOGII

ROZDZIELIŁ ICH ŚWIAT

POŁĄCZYŁO PRZEZNACZENIE

Aria żyje w Reverie – rozwiniętym technologicznie świecie oddzielonym od dzikiej natury szczelną kopułą. Jak wszyscy Osadnicy spędza czas w wirtualnych Sferach dostępnych tylko za pomocą specjalnego Wizjera. Kiedy zostaje wygnana za przestępstwo, którego nie popełniła, wie, że śmierć jest blisko.

Perry jako Wykluczony musi walczyć o przetrwanie w brutalnym świecie plemiennych wojen, kanibali i eterowych burz. Udaje mu się przeżyć tylko dzięki wyjątkowym zmysłom pozwalającym wyczuć niebezpieczeństwo i ludzkie emocje.

Drogi Arii i Perry’ego się przecinają. Tylko Perry może ocalić dziewczynę od śmierci. Tylko Aria może pomóc mu odkupić winy. Razem rozpoczynają niebezpieczną podróż…

Komentarz: Przyszłość jest względna. Nieznana. Nigdy nie wiemy jak mogą się potoczyć nasze losy. Nigdy nie mamy pewności jak nasze przeznaczenie, może złączyć się z przeznaczeniem kogoś innego. Ale ta niewiedza jest dobra. Dzięki niej nasze życie jest spontaniczne, nieprzewidywalne. Tak właśnie się dzieje w przypadku głównych bohaterów, Arii i Perry’ego, ludzi żyjących w zupełnie innych światach, których losy złączyły się nieprzypadkowo…

,,Unikasz odpowiedzi i patrzenia. Uniki to twoja specjalność?”

Zatem, kiedy zabierałam się za tą książkę, obawiałam się, że może być trudna w czytaniu i trochę pokomplikowana. Dlaczego? Już na opisie, można było wyłapać takie słowa jak Kopuła, Sfery, Wizjer, Wykluczeni… O co tu w ogóle mogło chodzić?! Po przebyciu kilkunastu stron wcale nie było lepiej. Nadal nie potrafiłam sobie wyobrazić świata jaki został wykreowany przez Veronicę Rossi. Czułam się jakby rzucono mnie na głęboką wodę i nigdzie nie pozostawiono żadnych desek ratunkowych.

,,-Niebo kiedykolwiek się przejaśnia?

- Całkowicie? Nie. Nigdy.

- A eter? Kiedykolwiek znika?

- Nigdy, eter nigdy nie znika.

- ,,Nigdy” to chyba wasze ulubione słowo.”

Jednakże! Sytuacja zaczęła się zmieniać, gdzieś mniej więcej, na stronie 100, kiedy niektóre sprawy stawały się bardziej przejrzyste, a nasi główni bohaterowie nareszcie się spotkali. Powieść jest napisana w trzeciej osobie, ale została podzielona na dwa rozdziały przewodnie: Arię i Perry’ego, dzięki czemu, aż do ich spotkania, możemy poznać zasady panujące w obu ich światach.

,,Bo ludzie to więcej niż emocje. Mają myśli i powody, by postępować tak jak postępują.”

Życie Arii można by określić jednym słowem: fałszywe. A to z tego względu, że zamieszkuje pod wielką kopułą, którą można podzielić na Sfery(to oddzielone miejsce nazywane jest Reverie). Oczywiście istnieje wiele kopuł rozmieszczonych w różnych zakątkach na Ziemi. Tam, ludzie noszą na jednym oku urządzenia(Wizjery) dzięki którym mogą przenosić się myślami do najróżniejszych miejsc, mogą zmieniać w swoim wyglądzie co tylko chcą, mogą latać, ,,cofać się w przeszłość” itd. Wystarczy jedna myśl i wszystko można sobie zażyczyć.

,,Teraz życie było LEPSZE NIŻ RZECZYWISTOŚĆ.”

Niestety wszystko się zmienia, kiedy nasza bohaterka wraz ze znajomymi przechodzi do Sfery, gdzie Wizjery nie działają – Sfera ta została zniszczona przez burzę eterową – i robi to tylko po to, aby się dowiedzieć co się stało z jej matką z którą straciła łączność kilka dni wcześniej. Dalej to tylko musi patrzeć jak trójka znajomych zaczyna wariować ciesząc się jak jaskiniowce z rozpalenia ogniska, następnie musi uciekać przed pożarem, próbując przy okazji uratować przyjaciółkę i przetrwać przed atakiem pseudo jaskiniowca, a do tego spotyka pierwszy raz Perry’ego, który ni stąd ni zowąd postanawia ją uratować – pomimo jej smrodu, ale o tym później… Tak więc po całym zamieszaniu wina spada na Arię i zostaje zesłana do Umieralni, czyli do miejsca poza kopułą. Jak sobie dziewczę poradzi? Cóż, sama już dawno by zginęła…

,,-Możesz płakać jeśli masz ochotę. Mogę zaoferować ramię albo mankiet.

- Nie chcę płakać. Chcę mu przywalić.”

Życie Perry’ego już od samych narodzin nie jest usłane różami(dlaczego? Nie będę zdradzać tajemnic ^^). Jego brat jest dowódcą plemienia, a chorującego bratanka traktuje jak własnego syna. Przez burze eterowe w ludziach zamieszkujących na zewnątrz zaczęły zachodzić pewne mutacje, przez które ich zmysły wzmocniły się. I tak właśnie mamy ludzi podzielonych na Audów(wyostrzony słuch), Scirów(niesamowicie dobry węch, mogący wyczuć również emocje) i Vidów(nadzwyczajna widzialność w ciemnościach oraz w dzień). Dlatego, tak jak wspominałam wcześniej, Perry wyczuł brzydki zapach od Arii(jakkolwiek dziwnie to brzmi…). Co klasyfikuje go do Scirów, a zarówno do Vidów, bo ma sokoli wzrok.

,,- Czemu tak na mnie patrzysz? – zapytała.

- Twój zapach.

- Pijesz z królika, ale niby to j a śmierdzę, tak?”

Zamiarem bohatera jest przejęcie władzy nad plemieniem brata, ale nie może tego uczynić, bo równałoby się to z odebraniem ojca jego ukochanemu bratankowi. W międzyczasie wywiązuje się pewne wydarzanko przez które bratanek zostaje porwany, a Perry ucieka z wioski, aby go uratować. I tak właśnie trafia na zagubioną Arię.

Ich podróż będzie… dość specyficzna. ^^

,,Wiedziała, co to znaczy bezgranicznie kochać kogoś, kto przepadł bez śladu. Być może już na zawsze.”

Uff… Mam nadzieję, że przedstawiłam realia tego świata w dość jasny sposób, bo dla mnie to był dość ciężki orzech do zgryzienia(przez pierwsze sto stron. Tylko.). Bądź co bądź fabuła kolejnej utopijnej wizji świata bardzo mi się spodobała. W końcu kto by nie chciał dzięki myślom np. przenieść się do średniowiecza i tam polatać ze smokami? Ja bym chciała, bez zastanowienia! Zapewne też wyjątkowy wydał mi się wątek miłosny na którym w głównej mierze się skupiamy. Aria i Perry to naprawdę, ale to naprawdę trudne charaktery, które nie wiem jakim cudem się dobrały do siebie. Ale przyznaję, że cała droga, jaką musieli przebyć, aby w końcu się zakochać była dość imponująca i zgrabnie spisana.

,,To już druga jaskinia, w której jestem. Śmierdzi zgniłymi jajami. I słychać w niej dziwne dźwięki, jakby coś się wlokło po ziemi. Ale pierwsza jaskinia nie była taka zła. Była mniejsza i cieplejsza niż ta. Możesz to sobie wyobrazić? Mam ulubioną jaskinię. Paisley… nie jest ze mną najlepiej.”

,,Przez burze ognia” to przyjemna lektura, ale miałam wrażenie, że czegoś tutaj jednak brakuje. Bohaterowie są dobrze wykreowani, fabuła odpowiednio zarysowana i wydarzenia dynamiczne. Nie wiem co takiego jest nie tak. Może po przeczytaniu drugiej części się dowiem…

,,Dla tych których kochamy, potrafimy być najokrutniejsi.”