''Wyśnione miejsca'' Brenna Yovanoff

Są dwie Waverly.
Pierwsza: ma nieskazitelny wygląd, popularnych przyjaciół, najlepsze oceny w szkole i świetne wyniki w sporcie.
Druga: to tajemnicza dziewczyna, która zagłusza myśli bieganiem do utraty tchu. W nocy zastanawia się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby zrzuciła maskę, którą nosi za dnia.

Jest dwóch Marshallów.
Pierwszy: bad boy, który nadużywa alkoholu, ryzykując wydalenie ze szkoły. Nie ma to dla niego znaczenia – w końcu jest nikim.
Drugi: ten, który czuje więcej, niż przyznaje sam przed sobą. Zmaga się z ciężarem, o którym inni nie wiedzą.

Waverly i Marshall spotykają się… we śnie. Jest to miejsce, gdzie oboje mogą być sobą. I gdzie dotyk wydaje się równie prawdziwy jak na jawie. Czy odważą się swoje wyśnione miejsca zamienić na rzeczywistość?

Komentarz: ,,Jego odczucie jest poprawne, choć nieco banalne. Nikt nigdy nie lubi nas w taki sposób, jaki sobie życzymy.”

Choć może się to wydać zaskakujące, ale… nigdy nie rozważałam przeczytania (ba! kupienia!) Wyśnionych miejsc – nigdy, w sensie: od kiedy pojawiały się zapowiedzi, to nic mnie nie ciągnęło do tego, żeby ją przeczytać. Myślałam sobie: Meh, kolejne new adult z problematycznymi nastolatkami. Miałam już dość utartych schematów, więc skąd…? Skąd się wzięła moja fascynacja powieścią Brenny Yovanoff? Jeśli kogoś to interesuje, oto moja odpowiedź: Otóż, obserwuję moondrive na facebooku, a oni mają w zwyczaju wstawiać cytaty z danych książek i pewnego pięknego dnia wstawili niniejsze zdania:

"– Nie jestem zbyt dobra w byciu kochaną – szepczę ledwie słyszalnym głosem. – O wiele lepiej wychodzi mi samowystarczalność́. Dotykam jego torsu i brzucha, kreślę palcem linie naskórze. 

– Przyjemnie – szepcze, a ja się zastanawiam, co zrobić, żeby zrozumiał. Wzdycha, kiedy rysuję na nim topografię mojego wnętrza"

Cóż, nadal nie wiem co jest w nich takiego, ale przez te czterdzieści cztery słowa stwierdziłam: Muszę to kupić. Kupiłam. Przeczytałam. I… O Boże, jakie to było cudowne. Jednakże zacznę może od tego, że z samego początku (pierwsze strony) byłam sceptycznie nastawiona – zraziły mnie schematy new adult typu: bohaterka biega, żeby odreagować. Nie wiem dlaczego, ale w prawie wszystkich new adult, które czytałam to heroiny biegają i jest to tak demotywujące, kiedy samemu się nie biega, że chyba musicie zrozumieć z jakiego powodu moje zrażenie rośnie. Tylko że później… Jak wyszła cała ta sprawa z opisywaniem i przemyśleniami Waverly to całkowicie przepadłam. Jej niebanalne porównania, nawiązania do systemów politycznych, historii, filmów, klasycznych książek, do tego dorzućmy jej chłodną ocenę każdej sytuacji i przewidywania co powinna zrobić, jak się zachować, co powiedzieć… Nie mówiąc o tym, że ma predyspozycje na idealną socjopatkę! Polubiłam ją od razu jak wspomniała o Machiavellim, a moja sympatia do niej rosła z każdą wypowiedzią myślową. Poza tym, jak się okazało, nie przeżyła żadnej traumy (to nie spoiler), tylko po prostu ma kłopoty ze spaniem i wyrażaniem emocji, co się zawsze kończy tym, że jest porównywana do robota przetwarzającego dane. To, co mi się również spodobało w jej osobie to bystrość i świadomość, że jej wredna najlepsza przyjaciółka naprawdę jest wredna, pusta i egoistyczna – większość typowych bohaterek nie zauważała takich cech u swoich przyjaciół, przez co: nic sobie z tego nie robiły, a Waverly - jest manipulatorką. To ona rozgrywa wszystkie partie i to ona ma przez dłuższy czas kontrolę nad wszystkim i wszystkimi, dzięki czemu nie daje sobie w kaszę dmuchać. Jest to bohaterka, której od dawna oczekiwałam. Z drugiej strony patrząc smucił mnie fakt, że przez ciągłe udawanie przed innymi, zatracała samą siebie.

,,- Założę się, że grasz w szachy. 

- Przestałam w gimnazjum. 

- Bo to rozrywka dla dziwaków, prawda? 

- Można tak powiedzieć. 

- Ale pewnie byłaś w nich dobra. 

- Nie robię nic, w czym nie byłabym dobra. 

- Nie przestałaś grać. Po prostu znalazłaś sobie większą szachownicę i bardziej interesujące pionki.”

Jeśli chodzi o Marsa to nie odnalazłam w nim żadnego bad boya (jak opis z tyłu sugerował). Dla mnie od początku był smutnym, złamanym człowiekiem, który nie potrafił sobie poradzić z rodzinnym ciężarem. Wstawki z jego perspektywy nie były tak pasjonujące jak z perspektywy Waverly, ale najważniejsze było to, że autorka przekazała z jego strony wszystkie obawy, zmartwienia i emocje oraz podkreśliła różnice w charakterach Wave oraz Marsa – gdy się przechodziło od czytania o jednym do czytania o drugim to widać było, że różnią się sposobem postrzegania rzeczywistości. Oczywiście, ich odmienne światy nigdy by się nie połączyły, gdyby nie Waverly i jej tajemniczy sposób na spotykanie się z Marshallem we śnie. Pewnie myślicie sobie, że oni oboje śniąc, spotykali się w sferze sennej i tam wyprawiali cuda niewidy?  Niestety, od razu niszczę Wam taką wizję, jaką prezentuje nam opis z tyłu książki. Prawda wygląda tak, że: tylko Waverly śpi, a jej dusza? astralne ciało? cokolwiek, co można zinterpretować na swój własny sposób? spotyka się w realnym życiu z Marsem i w tej sferze ni to jawy ni to snu, zaczynają poznawać prawdziwych siebie. Nie powiem, ale przy wątku romantycznym wzdychałam głęboko. To jak rozwija się ich relacja jest równie wyjątkowe, co charakter bohaterki. Podobało mi się, że byli ze sobą szczerzy i nie owijający w bawełnę. Chociaż miałam w pewnych momentach wyrzuty do Marsa, że on tak naprawdę nie zna prawdziwej Wave i nie angażuje się wystarczająco (w tym sensie: że o nią nie walczy). I… tylko to mi zgrzytało. A! I jeszcze niedokładne wyjaśnienie, dlaczego Wave zaczęła podświadomie się nim interesować i z jakiego powodu tylko do niego wędrowała we śnie. I jeszcze! nie wytłumaczenie na końcu czy przestała mieć problemy ze spaniem – z pewnego punktu, autorka powinna to wyjaśnić czytelnikom.

Ogólnie Wyśnione miejsca nakłoniły mnie do kilku przemyśleń, a jak wiadomo cenię sobie w książkach to, że mają kwestie nad którymi mogę się zastanowić oraz pozostawiają po sobie jakiś ślad. To, co przykuło moją uwagę to przede wszystkim cecha bohaterki, że ona zawsze ma zbyt dużo przemyśleń a mało mówi – już sama zapomniałam, kiedy był ostatni taki czas, gdy ważniejsze dla mnie były myśli zamiast wypowiadanych słów (jestem typem osoby, która bardziej ceni sobie myślowe rozważania), dlatego przez Waverly zostałam ponownie natchnięta, by bardziej skupiać się na sferze myślowej niż gadać o wszystkim, co przyjdzie mi do głowy. Innym elementem godnym zauważenia jest kwestia przyjaźni i nie wstydzenia się, kim się jest naprawdę. Autumn jest także genialną postacią – ekscentryczna, zabawna, szczera i co najważniejsze: będąca sobą w każdej sytuacji. Z chęcią poznałabym jej historię i odpowiedzi na dręczące mnie pytania: czy była taka od zawsze? czy coś wpłynęło na nią? jakie ma przemyślenia? jak jej życie się ułoży? kto by do niej pasował?... Nie miałabym nic przeciwko przeczytania historii całkowicie skupionej na niej.

Jako że jest to moja pierwsza recenzja od dwóch miesięcy, może być trochę chaotyczna, ale… podsumowując Wyśnione miejsca to myślę, że jest to książka bardzo, bardzo dobra – szczerze, piszę to jak zawsze od serca. Waverly to od dzisiaj mój ulubiony typ postaci – wychodzi na to, że podtrzymuję fakt uwielbienia dla socjopatów i psychopatów… Cieszę się, że mogłam zakupić tę książkę i polecam ją każdemu, kto lubi new adult, które niekoniecznie jest new adult, a wykazuje się czymś więcej.

,,Wychowano mnie w przekonaniu, że o ile jesteś w stanie przeczytać przepis na opakowaniu mieszanki na naleśniki i dosięgnąć palników kuchenki, poradzisz sobie w życiu.”